خِیانَت (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خِیانَت: (لا تَخُونُوا اللَّهَ)«خِیانَت» در اصل، به معنای خودداری از پرداخت حقی است که انسان پرداختن آن را
تعهد کرده و آن ضد «
امانت» است.
(يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَخُونُواْ ٱللَّهَ وَ ٱلرَّسُولَ وَ تَخُونُوٓاْ أَمَٰنَٰتِكُمۡ وَ أَنتُمۡ تَعۡلَمُونَ) (اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! به
خدا و
پیامبر خيانت نكنيد؛ و نيز در امانت‌هاى خود خيانت روا مداريد، در حالى كه مى‌دانيد اين كار، گناه بزرگى است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: خيانت به معناى نقض امانت و امانت عبارت است از اينكه بوسيله عهد و يا
وصیت و امثال آن، امنيت حقى از حقوق حفظ شود.
راغب در
مفردات خود مى‌گويد: خيانت و
نفاق به يک معنا است، ولى خيانت گفته مى‌شود به اعتبار عهد و امانت، و نفاق گفته مى‌شود به اعتبار
دین وليكن در استعمال، هر دو لفظ در هر دو معنا استعمال مى‌شود.
پس خيانت به معناى مخالفت نهانى با حقى از حقايق و شكستن پيمان آن است، مثلا گفته مى‌شود: خنت فلانا: عهد فلانى را شكستم و خنت امانة فلانک: امانت فلانى را خيانت كردم يعنى پيمانى را كه با او داشتم در خفا نقض كردم.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «خِیانَت»، ص۲۱۶.
