خَشِن (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خَشِن (به فتح خاء و کسر سین) و
خُشُونت (به ضم خاء و شین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای سختی، درشتی، زبری و خلاف نرمی است.
این واژه هفت بار در
نهج البلاغه آمده است.
خَشِن و
خُشُونت به معنای سختی، درشتی، زبری و خلاف نرمی آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (علیه‌السلام) درباره
عیسی (علیه‌السلام) فرموده:
«فَلَقَدْ كانَ يَتَوَسَّدُ الْحَجَرَ، وَ يَلْبَسُ الْخَشِنَ.» «آن حضرت به
سنگ تکیه می‌کرد، لباس زبر می‌پوشید و
طعام بی‌خورش می‌خورد.»
در رابطه با خشونت و درشت‌خوئی
عمر بن الخطاب فرموده:
«فَصَيَّرَها في حَوْزَة خَشْناءَ، يَغْلُظُ كَلْمُها، وَ يَخْشُنُ مَسُّها، وَ يَكْثُرُ العِثارُ(فيها) وَ الاْعْتَذارُ مِنْها.» «
ابوبکر خلافت را بعد از خود در حوزه‌ای خشن و ناهمواری قرار داد که زخم زدنش شدید بود، و افت و خیزش مشکل و لغزش در آن و اعتذار از لغزش بیشتر بود.»
«خشونة السفر» و «احجار خشن» نیز به همان معنی است.
واژه خشن هفت بار در نهج آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «خشن»، ج۱، ص۳۴۲.
