معتقد است همه انسان‌ها به جز انسان‌های با ایمان و دارای عمل صالح، دچار خسران هستند. و معتقد است خسارت انسان محجوب بقدری است که اگر انسان بر آن اطلاع پیدا کند آرام و قرار نخواهد داشت.
ایشان معتقد است ورود انسان به این دنیا خود حجاب است و کسی به رستگاری می‌رسد که از این حجاب عبور کند و به ولایت مطلقه ایمان آورد، در غیر این صورت ظلمات و احتجاب عالم طبیعت او را مورد خسران قرار می‌دهد.
امام خمینی مفهوم خسران در آیات مذکور را بعد معنوی و روحی می‌داند و اصلاً خسران در جسم و بدن مطرح نیست؛ لذا آنهایی که همه چیز را در دنیا دارند هم سلامت بدن و مادیات اما ایمان ندارند، این‌ها غرق در خسران‌اند و آن خسارات معنوی است.
ایشان دو احتمال در معنای «والعصر» بیان می‌کند و همه عالم و موجودات را در انسان کامل عصاره شده می‌داند و دلیل استثنای مؤمنان از خسران را عمل صالح و تکیه بر حق و صبر می‌داند.
