حیای دختر شعیب (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حیا عبارت است از حالت و خویی نفسانی در
انسان که مانع ارتکاب اعمال زشت می‌شود. از جمله افراد با حیا و دارای
عزت نفس که
قرآن از او یاد کرده
دختر شعیب (علیه‌السّلام) است.
دختر شعیب (علیه‌السّلام)، هنگام بازگشت نزد
موسی (علیه‌السّلام) و گفتگو با وی، حرکت توام با حیا و آزرم داشت.
«فجاءته احدهما تمشی علی استحیاء قالت ان ابی یدعوک لیجزیک اجر ما سقیت لنا..؛
ناگهان یکی از آن دو (
زن) به سراغ او آمد در حالی که با نهایت حیا گام برمی داشت، گفت: پدرم از تو دعوت می‌کند تا مزد
آب دادن (به گوسفندان) را که برای ما انجام دادی به تو بپردازد. هنگامی که موسی نزد او (شعیب) آمد و سرگذشت خود را شرح داد، گفت: نترس، از
قوم ظالم نجات یافتی!»
ضمیر در "احدیهما- یکی از آن دو" به کلمه "امراتین" برمی گردد، و اگر کلمه "استحیاء" را نکره، بدون الف و لام- آورد، برای رساندن عظمت آن حالت است، و مراد از اینکه راه رفتنش بر "استحیاء" بوده، این است که:
عفت و نجابت از طرز راه رفتنش پیدا بود.
یکی از آن دو دختر که با نهایت حیا گام بر می‌داشت و پیدا بود از سخن گفتن با یک
جوان بیگانه
شرم دارد به سراغ او آمد، و تنها این جمله را گفت: پدرم از تو دعوت می‌کند تا
پاداش و مزد آبی را که از
چاه برای
گوسفندان ما کشیدی بتو بدهد"! (فجاءته احداهما تمشی علی استحیاء قالت ان ابی یدعوک لیجزیک اجر ما سقیت لنا).
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حیای دختر شعیب».
