حَسْم (مفردات‌قرآن)

طبرسی و زمخشری گفته‌اند: ممکن است آن مصدر و یا جمع حاسم باشد مثل شهود و رقود که جمع شاهد و راقد است. بنابر فرض اوّل مفعول مطلق یعنی یَحْسِمُهُمْ‌ حُسُوماً و بنابر فرض دوّم صفت‌ سَبْعَ لَیالٍ وَ ثَمانِیَةَ اَیَّامٍ‌ است. معنی آیه چنین می‌شود: «خدا باد را هفت شب و هشت روز بر آن‌ها مسلّط کرد که به طرز عجیبی آن‌ها را ریشه کن می‌نمود.» و نیز آن را به معنی متوالی گفته‌اند. در مجمع البیان گوید: ریشه آن از حَسَمَ‌ الدَّاءَ است که با داغ پی در پی آن را معالجه می‌کنند. علی هذا (حُسُوماً) حال است از «ریح» در آیه ماقبل. یعنی: «خدا باد را در حالی که هفت شب و هشت روز مرتب و پی در پی آن‌ها را از بین می‌برد مسلّطشان کرد.» در این فرض حسوم به معنی حاسم است.