حَفَف (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَفَف از
مفردات نهج البلاغه به معنای احاطه کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با
دنیا از این واژه استفاده نموده است.
حَفَف - حَفّ: به معنای احاطه کردن، «
حفّه القوم: احد قوابه و اطافوه».
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
«إنَّ الْجَنَّةَ حُفَّتْ بِالْمَكَارِهِ، وَ إنَّ النَّارَ حُفَّتْ بِالشَّهَوَاتِ»؛
«یعنی
بهشت با مکاره و اعمالی که بر
انسان ثقیل است احاطه و پوشانده شده، باید آنها را به جا آورد و به بهشت رفت ولی
آتش با چیزهائی که خوشایند و مطابق میل نفس است احاطه گشته است، عمل به آنها سبب رفتن به آتش می‌شود».
این روایت از
رسول خدا (صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) است و حضرت علی (علیه‌السلام) از آن حضرت نقل کرده است.
در رابطه با
دنیا فرموده:
«دَارٌ بِالْبَلاَءِ مَحْفُوفَةٌ، وَ بِالْغَدْرِ مَعْروفَةٌ، لاَ تَدُومُ أَحْوَالُها، وَ لاَ يَسْلَمُ نُزَّالُها»؛
«(دنيا) سرايى است كه بلاها آن را احاطه كرده و به بى وفايى و مكر معروف است، حالاتش يكنواخت نمى‌ماند و ساكنانش ايمن نيستند».
از این لفظ هفت مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حفف»، ج۱، ص۲۸۷.
