حَظْر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَظْر (به فتح حاء و سکون ظاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای منع است. از مشتقات آن در
قرآن مجید مَحْظُور (به فتح میم و سکون حاء) به معنى ممنوع آمده است.
مُحْتَظِر (به ضم میم و سکون حاء و فتح تاء و کسر ظاء) نیز كسى است كه براى باغ و يا گوسفندان خود محلّى می‌سازد.
حَظْر به معنای منع است.
راغب گويد: حظر آن است كه چيزى را جمع كرده در آغل بگذارى. (در اين صورت آن چيز را از ديگران منع كرده‌اى). از اينجاست كه
مَحْظُور به معنى ممنوع آمده است.
مُحْتَظِر نیز كسى است كه براى باغ و يا گوسفندان خود محلّى می‌سازد.
اين شخص چوب‌ها و علف‌هاى خشكيده را جمع كرده و در ساختن آن محل به كار می‌برد؛ مثلاً آغلى از چوب و علف می‌سازد.
(وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُوراً) «عطاى پروردگار تو ممنوع نيست.»
(إِنَّا أَرْسَلْنا عَلَيْهِمْ صَيْحَةً واحِدَةً فَكانُوا كَهَشِيمِ الْمُحْتَظِرِ) هشيم چوب‌هاى خشكى است كه می‌شكند و می‌ريزد.
آیه شریفه در باره
قوم صالح است؛ يعنى: «يک صيحه بر آن‌ها فرستاديم مانند چوب‌ها و علف‌هاى خشكيده حظيره ساز شدند.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «حظر»، ج۲، ص۱۵۳-۱۵۴.
