حذافر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَذافر (به فتح حاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای جملگی و همگی که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص نبرد دائمی با باطل و ثبات قدم در
اسلام از این واژه استفاده نموده است.
حَذافر (به فتح حاء) به معنای جملگی و همگی، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «اخذه بحذافیره: ای باسره.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره نبرد دائمی با باطل فرموده است: «
«اَمَا وَ اللَّهِ اِنْ کُنْتُ لَفِی سَاقَتِهَا حَتَّی تَوَلَّتْ بِحَذَافِیرِهَا مَا ضَعُفْتُ عَجَزْتُ وَ لَا جَبُنْتُ»؛
به
خدا سوگند! از زمان
بعثت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) من در طرف و کنار نبوّت بودم، تا همه
جاهلیّت عقب‌نشینی کرد؛ و من در آن مدت نه زبون شدم و نه ترسی بر من غلبه کرد.»
ظاهرا ضمیر «ساقتها» راجع به «بعثت» و ضمیر «حذافیرها» راجع به جاهلیت است.
امام (علیه‌السلام) در
خطبه ۱۰۴، در خصوص ثبات قدم در اسلام می‌فرماید: «
«وَ ایْمُ اللَّهِ لَقَدْ کُنْتُ مِنْ سَاقَتِهَا حَتَّی تَوَلَّتْ بِحَذَافِیرِهَا وَ اسْتَوْسَقَتْ فِی قِیَادِهَا، مَا ضَعُفْتُ وَ لَا جَبُنْتُ»؛
به خدا سوگند! من درعقب این لشکر (لشکر اسلام) حرکت می‌کردم، و آن‌ها را به پیش می‌بردم، تا گروه طرفداران باطل به طور کامل پشت کردند و تحت رهبری اسلام درآمدند؛ من (در انجام این مهم) هرگز ناتوان نشدم و نترسیدم.
»
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حذافر»، ص۲۵۹.
