حافِرَه (لغاتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حافِرَه: (لَمَرْدُودُونَ فِی الْحافِرَةِ)«حافِرَه» از مادّه
«حفر» در اصل به معنای کندن زمین است؛ و اثری که از آن باقی میماند
«حفره» نامیده میشود.
سم اسب را
«حافر» میگویند، چون
زمین را
حفر میکند؛
سپس «
حافره» به عنوان کنایه در حالت نخستین استعمال شده؛ زیرا
انسان از راهی که میرود، زمین را با پای خود
حفر میکند و جای پای او باقی میماند و هنگامی که باز میگردد در همان «
حفرههای نخستین» گام مینهد و لذا این واژه به معنای «حالت اول» آمده است.
باید توجّه داشت که
اسم فاعل در اینجا به معنای
اسم مفعول و «
حافِرَة» به معنای «
محفورة» است.
(يَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ) (میگویند: «آیا ما به زندگی مجدد باز میگردیم؟!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان میفرماید: کلمه
حافره - بطوری که گفتهاند
-: به معنای اول و ابتدای هر چیز است، و استفهام در آیه انکاری است، و منشا آن استبعاد است و معنایش این است که این طایفه میگویند: آیا ما راستی راستی بعد از
مرگ به حالت اولمان که همان حالت زندگی است بر میگردیم؟ و بعضی
گفتهاند:
حافره به معنای
محفوره است، و
محفوره زمین قبر است، و معنای جمله این است که: آیا ما بعد از مردن از قبورمان بر میگردیم و زنده میشویم؟!
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «حافِرَه»، ص۱۷۵.