به معنای میل به باطل است.
رو میل غیرعمدی به باطل و اثم را میل عمدی به باطل میدانند.
به معنای میل و میل در حکم است.
در
جوامع الجامع جنف را میل به باطل از روی خطا، اثم را میل به باطل از روی عمد گفته است.
روایت
امام صادق (علیهالسّلام) در این زمینه خواهد آمد.
این آیه، فرع آیه سابق است که از تبدیل
وصیّت برحذر میدارد یعنی هر که در وصیّت
اجحاف و گناه ببیند میتواند آن را اصلاح کند، ممکن است
آیه راجع به زنده بودن موصی باشد و چون وصی دید که در وصیّت مثلا به یک فرزند میل و یا وصیّت به گناه میکند و این باعث نزاع ورثه و مورّث است میتواند او را باز دارد، و ممکن است راجع به ممات موصی باشد و وصیّ چون دید، وصیّت خارج از میزان شرع است میتواند با اصلاح آن میان ورثه صلح برقرار کند. در روایت امام صادق (علیهالسّلام) که در
المیزان منقول است جنف را میل به بعض ورثه و اثم را وصیّت به آباد کردن آتشکدهها و
مشروب مثل زده است.
ممکن است آیه راجع به منجّزات مریض باشد که در منجّزات خود به یک طرف میل و یا گناه کند و میان او و ورثه نزاع پیدا شود، شخص در این صورت میتواند با تعدیل آن، میان وراث و مورّث اصلاح کند و این شامل نهی آیه ماقبل نیست.
(امّا كسانى كه در حال گرسنگى، ناچار شوند، و تمايل به گناه نداشته باشند، مانعى ندارد.)