جَرْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَرْی (به فتح جیم) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای روان شدن و جاری شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیانی خطاب به
اشعث بن قیس، از این واژه استفاده نموده است.
مَجْری (به فتح میم) اسم مکان به معنای محل جریان، راه، راه آب آمده و جمع آن
مَجاری است.
جَرْی به معنای روان شدن و جاری شدن آمده است.
این واژه در جریان ظاهری مانند: جریان
آب و جریان معنوی مانند: جریان و گذشتن روزگار به کار می‌رود.
یکی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام در
تسلیت به «
اشعث بن قیس» در
مرگ فرزندش چنين فرمود:
«يا أَشْعَثُ، إِنْ صَبَرْتَ جَرَى عَلَيْكَ الْقَدَرُ وَ أَنْتَ مَأْجورٌ، وَ إِنْ جَزِعْتَ جَرَى عَلَيْكَ الْقَدَرُ وَ أَنْتَ مَأْزورٌ.» «اى اشعث! اگر
صبر كنى مقدّرات بر تو جارى مى‌شود و تو پاداش خواهى داشت و اگر ناشكيبايى و بيتابى كنى، باز هم مقدّرات مسير خود را طى مى‌كند و وزر و گناه بر تو خواهد بود.»
مَجْرَی (به فتح میم) اسم مکان به معنای محل جریان، راه، راه آب آمده و جمع آن مجاری است.
«اللَّهُمَّ رَبَّ السَّقْفِ الْمَرْفُوعِ، وَ الْجَوِّ المَکْفُوفِ، الَّذِی جَعَلْتَهُ مَغِیضاً لِلَّیْلِ وَالنَّهَارِ، وَ مَجْریً لِلشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ ...»؛
اين مادّه به طور وفور در «نهج البلاغه» ديده مى‌شود.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جری»، ج۱، ص۲۱۴.
