جَأر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَأر (به فتح جیم) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای
تضرع و زاری، جهت بلند کردن صدا برای
دعا است.
حضرت علی (علیه‌السلام) ثواب اهل زهد و توصیف
ملائکه، از این واژه استفاده نموده است.
جَأر (به فتح جیم)
به معنای تضرع و زاری، جهت بلند کردن صدا برای دعا آمده است. واژه «جوار» نیز، به‌همین معنی است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با ثواب اهل زهد فرموده است:
«فَوَ اللهِ لَوْ ... جَأَرْتُمْ جُؤارَ مُتَبَتِّلي الرُّهْبانِ ... الِْتمَاسَ الْقُرْبَةِ إِلَيْهِ ... لَكَانَ قَلِيلاً فَيَما أَرْجُو لَكُم مِنْ ثَوَابِهِ...»؛
«به خدا سوگند! اگر ... همچون راهبان، زارى نماييد و براى نزديكى به حق و بالا رفتن درجات خود نزد او و آمرزش گناهانى كه ثبت شده و مأموران حق آن را نگهدارى مى‌كنند ... (اينها همه) در برابر ثوابى كه من برايتان انتظار دارم كم است.».
امام (علیه‌السلام) در
خطبه ۹۱، در وصف ملائکه فرموده‌اند:
«وَ لا مَلَکَتهُمُ الأَشغالُ فَتَنقَطِعَ بِهَمسِ الجُؤَارِ إِلَیهِ أَصواتُهُم»؛
«مناجات‌هاى طولانى، زبان آنان را كند نكرده، و اشتغال به غير خدا آنها را تحت تسلّط خود نياورده تا نداى بلند آنان را به تضرّع و خشوع كوتاه سازد».
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جار»، ج۱، ص۱۹۵.
