جمود (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جُمود (به ضم جیم) یا
جَمد یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای ایستادن و خشکیدن که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
آفرینش حضرت آدم (علیه‌السلام)، حفظ
آبرو از این واژه استفاده نموده است.
جُمود (به فتح جیم) یا جَمد به معنای ایستادن و خشکیدن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «جمد الماء: قام؛ جمد الدم: یبس.»
واژه «جامد» نیز به معنای بی‌حرکت، آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره شاکله وجودی حضرت آدم (علیه‌السلام) فرموده است: «اجمدها حتی استمسکت و اصلدها حتی صلصلت؛
آن گِل شکل یافته را خشکانید تا قوام یافت و آن‌را سخت گردانید تا خشک گردید و مانند
سفال صدا می‌کرد.»
امام (علیه‌السلام) درباره حفظ آبرو نیز فرموده است: «ماء وجهک جامد یقطره السئوال فانظر عند من تقطره؛
آب رویت ایستاده و محفوظ است، سوال آبرویت را می‌ریزد؛ ببین پیش کدام کس آن‌را می‌ریزی.» یعنی: سؤال را از اهلش بکن.
امام (علیه‌السلام) درباره مردگان می‌فرماید: «جمادا لا ینمون.»
این واژه نه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بنی‌جمح»، ص۲۲۸.
