آلِ طاووس، خاندانی از شیعیان امامی و ساداتعلوی دارای پایگاه علمی و سیاسی قرن هفتم در عراق بودند. یکی از شخصیت‌های این خاندان، جمال‌الدین ابوالفضایل احمد بن موسی بن جعفر است.
جمال‌الدین ابوالفضایل احمد بن موسی بن جعفر (۶۷۳قمری)، فقیه، اصولی، متکلم، ادیب و رجالی. از تولد و تحصیل و زندگی او چندان چیزی دانسته نیست. گفته شده است که او از شاگردان نجیب‌الدین بن نما و سید فخار بن معد موسوی بوده است. احمد بن موسی از عالمان بنام روزگار خود بود و بیش‌ترین شهرت او در فقه و حدیث و رجال است. وی از نخستین تدوین‌کنندگان علم رجال است و برخی از استادان بنام این دانش در سدۀ (۷ق/۱۳م) مانند علامه حلی (حسن بن یوسف، ۶۴۸-۷۲۶ق) و حسن بن داوود حلی از شاگردان وی بوده‌اند و از او اجازه روایت یافته‌اند. احمد نیز به ابن طاووس شهرت دارد.
او دارای نوشته‌های بسیاری است که یکی از آن‌ها به چاپ رسیده است: العین العبرة فی غبن العتره، نجف، ۱۳۶۹ق/۱۹۵۰م. برخی نیز به صورت خطی باقی‌مانده است: بناء المقالة الفاطمیة فی نقض الرسالة العثمانیه، موجود در کتابخانۀ دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی تهران. زهرة الریاض، موجود در آستان قدس. از دیگر آثار احمد، جز نامی در کتاب‌ها، چیزی در دست نیست. احمد بن موسی مقام نقابتساداتعلوی را در عراق و سوری (سورا) احراز کرد و احتمالاً پس از درگذشت برادرش رضی‌الدین به این مقام دست یافت. وی به حله درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.
