جلال بن مؤمن اسیر شهرستانی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جلال بن مؤمن اسیر شهرستانی اصفهانی، شاعر
ادیب، از مشاهیر سخنوران
عصر صفویه در
اصفهان میباشد.
میرزا جلال اصفهانی متخلّص به «اسیر» فرزند میرزا مؤمن شهرستانی، شاعر
ادیب، از مشاهیر سخنوران
عصر صفویه است. وی داماد
شاه عباس اوّل بوده و در
شعر و
ادب در عصر خویش
شهرت فراوان داشت. گویند وی شاگرد فصیحی است. مؤلف ریاض الشعراء معتقد بوده است که شعر او از لحاظ لحن نامطبوع و از لحاظ مضمون عامیانه است گرچه از نبوغ محروم نیست. در منزل او اغلب شعرا حضور مییافته و شعرخوانی میکردهاند و مبتدیان نزد او فنون شعر و ادب را میآموختند.
[
اسیر سرانجام در سال ۱۰۴۹ق بر اثر
افراط در میخوارگی درگذشته است
]
.
دیوان اشعار او بالغ بر بیست هزار بیت بوده است. کلیات اشعار او در سال ۱۲۹۷ق در
هند و در سالهای اخیر در
تهران چاپ شده است.
این ابیات از اوست:
چند گویم با کسی راز دل دیوانه خود را ••••• که خوابم میبرد گر سر کنم افسانه خود را
غبار خاطرم خوش گریه آلود است میخواهم ••••• به سیل اضطراب دل دهم ویرانه خود را
نمیدانم کجا پیدا کنم چندان دل و دعوی ••••• بیارایم اگر از بهر او کاشانه خود را
اسیر امشب نمیدانم چه گفتم یا چهها کردم ••••• دل دیوانه خود را، دل دیوانه خود را
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۳۴۷-۳۴۸.