جسد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَسد (به فتح جیم) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای
بدن و جسم که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص بیماری اخلاقی
حسادت، اهمیّت
صبر، اوصاف
خدای تعالی و... از این واژه استفاده نموده است.
جَسد به معنای بدن و جسم آمده است.
جوهری آن‌را بدن؛
قاموس، جسم انسان، جسم جن و ملائکه
و
مجمع البیان آن‌را جسمِ حیوان مانند بدن گفته است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد بیماری اخلاقی حسادت می‌فرماید: «صحة الجسد من قلّة الحسد.»
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با اهمیّت صبر فرموده است: «... فان الصبر من الایمان کالراس من الجسد و لا خیر فی جسد لا راس معه و لا فی ایمان لا صبر معه.»
امام (علیه‌السلام) در رابطه با اوصاف خدای تعالی می‌فرماید: «لیس بذی کبر امتدّت به النهایات فکبّرته تجسیما و لا بذی عظم تناهت به الغایات فعظّمته تجسیدا؛
خدا آن بزرگ مادّی نیست که ابعاد و نهایتها او را امتداد داده و از لحاظ جسم بزرگ کرده باشد و نه آن عظیم مادی است که غایتها او را از لحاظ جسد عظیم نموده باشد.» یعنی او کبیر و عظیم معنوی و غیر مادّی است.
همچنین در بیانی درباره
مردگان، فرموده‌اند: «اصبحت اصواتهم هامدة و ریاحهم راکدة و اجسادهم بالیة و دیارهم خالیة.»
این واژه در «نهج البلاغه» در بدن انسان اعم از با روح و بی‌روح به کار رفته و به صورت مفرد، جمع و
مصدر آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جسد»، ج۱، ص۲۱۷.
