• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تکدی در میان ملل

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


فقر و عوامل اقتصادی و عوامل فرهنگی و روانی از عوامل گسترش تکدی میان اقوام و ملل مختلف بوده است.


تکدی میان اقوام و ملل مختلف رواج داشته است و عوامل گوناگونی در پدید آمدن و گسترش آن مؤثرند؛ از جمله فقر و عوامل اقتصادی و عوامل فرهنگی و روانی. این پدیده در گذشته امری طبیعی و بیش‌تر برخاسته از نیاز افراد بوده؛ ولی به مرور زمان و با رشد اقتصادی جوامع، تکدی از وضعیت طبیعی خود خارج گشته است، به گونه‌ای که گاه افرادی با هدف سودجویی و کسب درآمد از راه آسان، تکدی را حرفه خود برگزیده، با روش‌های مختلف از دیگران کمک می‌خواهند.
[۱] زمینه، ش ۴۳ - ۴۴، «تکدی گری آبستن آسیبهای اجتماعی».

در قرآن کریم نمونه‌هایی از تکدی به گونه صریح یا ضمنی ذکر شده است که بیش‌تر آن‌ها درباره نیازمندان واقعی است. در سوره قلم به ماجرای آزمایش «صاحبان باغ» اشاره شده است که برای خودداری از کمک کردن به مستمندان سائل ، تصمیم گرفتند که شب هنگام یا صبح بسیار زود میوه های باغ خود را بچینند ؛ ولی خداوند با فرو فرستادن آتش ، باغ و درختانشان را خاکستر کرد
[۲] تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۸۲.    
[۳] التبیان، ج ۱۰، ص ۸۰ - ۸۱.    
[۴] تفسیر ابن کثیر، ج ۴، ص ۴۳۳.
:«اِنّا بَلَونهُم کما بَلَونا اَصحبَ الجَنَّةِ اِذ اَقسَموا لَیصرِمُنَّها مُصبِحین • و لا یستَثنون • فَطافَ عَلَیها طَائِفٌ مِن رَبِّک وهُم نائِمون • فَاَصبَحَت کالصَّریم •... • فَانطَلَقوا و هُم یتَخفَتون • اَن لا یدخُلَنَّهَا الیومَ عَلَیکم مِسکین».
[۵] قلم/سوره۶۸، آیه۱۷ - ۲۴.    
گفته‌اند که این آیات درباره افرادی از اهل حبشه
[۶] جامع البیان، ج ۲۹، ص ۳۶.
[۷] تفسیر ابن کثیر، ج ۴، ص ۴۳۴.
[۸] الدرالمنثور، ج ۶، ص ۲۵۳.
یا یمن
[۹] مجمع البیان، ج ۱۰، ص ۹۲.
[۱۰] تفسیر قرطبی، ج ۱۸، ص ۲۳۹.    
[۱۱] تفسیر ابن کثیر، ج ۴، ص ۴۳۴.
نازل شده که پدرشان از میوه‌های باغ به مستمندان متکدی کمک می‌کرد ؛ اما پس از مرگ او فرزندانش با نابخردانه خواندن کار وی بر آن شدند که سائلان نیازمند را ازمیوه‌های باغ محروم کنند.
آیات ۱۱ - ۱۳ انبیاء
[۱۲] انبیاء/سوره۲۱، آیه۱۱ – ۱۳.    
نیز به سرگذشت برخی اقوام پیشین اشاره کرده و آنان را به جهت بازگرداندن سائلان سرزنش کرده است
[۱۳] مجمع البیان، ج ۷، ص ۷۶.
[۱۴] روض الجنان، ج ۱۳، ص ۲۱۱.
[۱۵] نمونه، ج ۱۳، ص ۳۶۷    
:«و کم قَصَمنا مِن قَریة... لاتَرکضوا وارجِعوا اِلی ما اُترِفتُم فیهِ و مَسکنِکم لَعَلَّکم تُسَلون». در آیه ۸۸ یوسف
[۱۶] یوسف/سوره۱۲، آیه۸۸.    
هم از آمدن فرزندان حضرت یعقوب (علیه‌السلام) در سال‌های قحطی به مصر یاد شده است که به سبب اندک بودن متاع خود از حاکم مصر صدقه خواستند
[۱۷] جامع البیان، ج ۱۳، ص ۷۱.
[۱۸] التبیان، ج ۶، ص ۱۸۶.    
[۱۹] زادالمسیر، ج ۴، ص ۲۰۹.
:«یاَیهَا العَزیزُ مَسَّنا واَهلَنَا الضُّرُّ و جِئنا بِبِضعَة مُزجة فَاَوفِ لَنَا الکیلَ و تَصَدَّق عَلَینا اِنَّ اللّهَ یجزِی المُتَصَدِّقین». به نظر برخی، هرچند آنان از خاندان نبوت به شمار می‌رفتند، در آن زمان صدقه دادن به پیامبران ممنوع نبوده است
[۲۰] جامع البیان، ج ۱۳، ص ۷۱.
[۲۱] التبیان، ج ۶، ص ۱۸۷.    
[۲۲] احکام القرآن، ج ۳، ص ۲۳۰.    
، همچنان که برخی احادیث نیز این نکته را ذکر کرده‌اند.
[۲۳] التبیان، ج ۶، ص ۱۸۷.    
[۲۴] تفسیر قرطبی، ج ۹، ص ۲۵۴.    
البته بر پایه این دیدگاه که صدقه بر همه انبیا حرام بوده است
[۲۵] المقنع، ص ۱۷۶.    
[۲۶] الدرالمنثور، ج ۴، ص ۳۳.
[۲۷] تفسیر ابن کثیر، ج ۲، ص ۵۰۶.
گفته‌اند که مراد از «تَصَدَّق عَلَینا» صدقه خواستن نبوده، بلکه مراد خودداری نکردن حاکم مصر از فروش آذوقه به آنان
[۲۸] احکام القرآن، ج ۱، ص ۵۸۳.    
یا تقاضای کاهش قیمت آذوقه از او
[۲۹] احکام القرآن، ج ۳، ص ۲۳۰.    
[۳۰] التبیان، ج ۶، ص ۱۸۷.    
یا آزاد کردن بنیامین بوده است که در آن‌جا زندانی بود.
[۳۱] جامع البیان، ج ۱۳، ص ۷۱.
[۳۲] مجمع البیان، ج ۵، ص ۴۵۰.    
[۳۳] زادالمسیر، ج ۴، ص ۲۰۹.

تکدی در صدر اسلام نیز رواج داشته است ؛ از جمله درباره شأن نزول آیه ۲۹ اسراء
[۳۴] اسراء/سوره۱۷، آیه۲۹.    
گفته‌اند که مردی مستمند نزد پیامبر اکرم آمد و از آن حضرت کمک خواست. آن حضرت چون چیزی همراه نداشت، پیراهن خود را از تن درآورد و به سائل داد. این آیه آن حضرت را به میانه روی در انفاق فرمان داد
[۳۵] تفسیر قمی، ج ۲، ص ۱۸.    
[۳۶] بحارالانوار، ج ۹۳، ص ۱۶۴.    
[۳۷] نورالثقلین، ج ۳، ص ۱۵۹.
:«ولا تَجعَل یدَک مَغلولَةً اِلی عُنُقِک ولا تَبسُطها کلَّ البَسطِ فَتَقعُدَ مَلومًا مَحسورا». طبق روایتی دیگر، این آیه در مورد زنی نازل شد که پیراهن آن حضرت را درخواست کرده بود.
[۳۸] اسباب النزول، ص ۱۹۴.
[۳۹] مجمع البیان، ج ۶، ص ۲۴۴.    
[۴۰] نورالثقلین، ج ۳، ص ۱۵۸.

در آیه ۵۵ مائده نیز از صدقه دادن به مستمندان در حال رکوع نماز یاد شده است:«اِنَّما وَلِیکمُ اللّهُ و رَسولُهُ والَّذینَ ءامَنوا اَلَّذینَ یقِیمونَ الصَّلوةَ ویؤتونَ الزَّکوةَ و هُم رکعون». در شأن نزول این آیه، منابع شیعه
[۴۱] تفسیر قمی، ج ۱، ص ۱۷۰.    
[۴۲] مجمع البیان، ج ۳، ص ۳۶۲.    
[۴۳] فقه القرآن، ج ۱، ص ۱۱۶.    
و اهل سنت
[۴۴] جامع البیان، ج ۶، ص ۳۸۹.
[۴۵] التفسیر الکبیر، ج ۱۲، ص ۲۶.
[۴۶] تفسیر قرطبی، ج ۶، ص ۲۲۱.    
گفته‌اند که سائلی برای گرفتن کمک به مسجد پیامبر آمد ؛ ولی کسی به او کمک نکرد. در این هنگام حضرت علی (علیه‌السلام) که در حال نماز بود، انگشتر خود را به وی بخشید.
در آیات ۵ - ۸ انسان
[۴۷] انسان/سوره۷۶، آیه۵-۸.    
هم از اطعام مسکین ، یتیم و اسیر به دست ابرار سخن به میان آمده است:«اِنَّ الاَبرار... یطعِمونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسکینًا و یتیمًا و اَسیرا». این آیات به نظر مفسران شیعه
[۴۸] تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۹۸.    
[۴۹] مجمع البیان، ج ۱۰، ص ۲۰۹.    
[۵۰] المیزان، ج ۲۰، ص ۱۳۲.    
و بسیاری از مفسران اهل سنت
[۵۱] الکشاف، ج ۴، ص ۶۷۰.    
[۵۲] الدرالمنثور، ج ۶، ص ۲۹۹.
[۵۳] فتح القدیر، ج ۵، ص ۳۴۹.
در مورد اهل بیت پیامبر (علیهم‌السلام) نازل شدند که نذر کرده بودند برای شفای امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) روزه بگیرند و هنگام افطار طعام خود را با وجود نیاز شدید، به مسکین و یتیم و اسیری بخشیدند که برای تکدی به در خانه آنان رفته بودند ؛ همچنین بر پایه برخی احادیث، شأن نزول آیه ۹ حشر
[۵۴] حشر/سوره۵۹، آیه۹.    
این است که سائلی از پیامبراکرم کمک خواست؛ ولی چون در خانه آن حضرت چیزی نبود حضرت علی (علیه‌السلام) وی را به خانه خود برد و غذای خود را با وجود نیاز به او داد:
[۵۵] نورالثقلین، ج ۵، ص ۲۸۶.
[۵۶] وسائل الشیعه، ج ۹، ص ۴۶۲.    
[۵۷] مستدرک الوسائل، ج ۷، ص ۲۱۵.    
«و یؤثِرونَ عَلی اَنفُسِهِم ولَو کانَ بِهِم خَصاصَةٌ ومَن یوقَ شُحَّ نَفسِهِ فَاُولئِک هُمُ المُفلِحون».

(۱) احکام القرآن، الجصاص (م ۳۷۰ ق)، به کوشش عبدالسلام محمد، بیروت، دارالکتب العلمیة، ۱۴۱۵ ق.
(۲) اسباب النزول، الواحدی (م ۴۶۸ ق)، قاهرة، الحلبی و شرکاه، ۱۳۸۸ ق.
(۳) اقرب الموارد، الشرتونی اللبنانی، تهران، دارالاسوة، ۱۴۱۶ ق.
(۴) بحارالانوار، المجلسی (م ۱۱۱۰ ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ ق.
(۵) بدایة المجتهد، ابن رشد القرطبی (م ۵۹۵ ق)، به کوشش خالد العطار، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ ق.
(۶) تاج العروس، الزبیدی (م ۱۲۰۵ ق)، بیروت، مکتبة الحیات.
(۷) التبیان، الطوسی (م ۴۶۰ ق)، به کوشش احمد حبیب العاملی، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
(۸) تحف العقول، حسن بن شعبة الحرانی (م قرن۴ ق)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۴ ق.
(۹) تذکرة الفقهاء، العلامة الحلی (م ۷۲۶ ق)، المکتبة المرتضویه.
(۱۰) ترتیب العین، خلیل (م ۱۷۵ ق)، به کوشش المخزومی و دیگران، دارالهجرة، ۱۴۰۹ ق.
(۱۱) تفسیر التحریر والتنویر، ابن عاشور (م ۱۳۹۳ ق)، تونس، الدار التونسیة، ۱۹۹۷ م.
(۱۲) تفسیر الجلالین، جلال الدین المحلی (م ۸۶۴ ق)، جلال الدین السیوطی (م ۹۱۱ ق)، بیروت، دارالمعرفه.
(۱۳) تفسیر الصافی، الفیض کاشانی (م ۱۰۹۱ ق)، بیروت، نشر اعلمی، ۱۴۰۲ ق.
(۱۴) تفسیر العیاشی، العیاشی (م ۳۲۰ ق)، به کوشش رسولی محلاّتی، تهران، المکتبة العلمیة الاسلامیه.
(۱۵) تفسیر القرآن العظیم، ابن کثیر (م ۷۷۴ ق)، به کوشش مرعشلی، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۰۹ ق.
(۱۶) تفسیر القمی، القمی (م ۳۰۷ ق)، به کوشش الجزائری، قم، دارالکتاب، ۱۴۰۴ ق.
(۱۷) التفسیر الکبیر، الفخر الرازی (م ۶۰۶ ق)، قم، دفتر تبلیغات، ۱۴۱۳ ق.
(۱۸) تفسیر کنزالدقایق، المشهدی، به کوشش العراقی، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۷ ق.
(۱۹) تفسیر المنار، رشید رضا (م ۱۳۵۴ ق)، قاهرة، دارالمنار، ۱۳۷۳ ق.
(۲۰) تفسیر نمونه، مکارم شیرازی و دیگران، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۳۷۵ ش.
(۲۱) تهذیب الاحکام، الطوسی (م ۴۶۰ ق)، به کوشش موسوی و آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۳۶۵ ش.
(۲۲) تهذیب الکمال، المزی (م ۷۴۲ ق)، به کوشش بشار عواد، بیروت، الرسالة، ۱۴۱۵ ق.
(۲۳) جامع البیان، الطبری (م ۳۱۰ ق)، به کوشش صدقی جمیل، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ ق.
(۲۴) الجامع لأحکام القرآن، القرطبی (م ۶۷۱ ق)، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ ق.
(۲۵) جواهر الکلام، النجفی (م ۱۲۶۶ ق)، به کوشش قوچانی، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
(۲۶) الخصال، الصدوق (م ۳۸۱ ق)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۶ ق.
(۲۷) الخلاف، الطوسی (م ۴۶۰ ق)، به کوشش سید علی خراسانی و دیگران، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۸ ق.
(۲۸) الدرالمنثور، السیوطی (م ۹۱۱ ق)، بیروت، دارالمعرفة، ۱۳۶۵ ق.
(۲۹) الدروس الشرعیه، الشهید الاول (م ۷۸۶ ق)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۲ ق.
(۳۰) ذخیرة المعاد، محمد باقر السبزواری (م ۱۰۹۰ ق)، آل البیت (علیهم‌السلام) لاحیاءالتراث.
(۳۱) روح المعانی، الآلوسی (م ۱۲۷۰ ق)، به کوشش محمد حسین، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۷ ق.
(۳۲) روض الجنان، ابوالفتوح رازی (م ۵۵۴ ق)، به کوشش یاحقی و ناصح، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۳۷۵ ش.
(۳۳) زادالمسیر، جمال الدین الجوزی (م ۵۹۷ ق)، به کوشش محمد عبدالله، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۷ ق.
(۳۴) زبدة البیان، المقدس الاردبیلی (م ۹۹۳ ق)، به کوشش بهبودی، تهران، المکتبة المرتضویة.
(۳۵) السرائر، ابن ادریس (م ۵۹۸ ق)، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۱ ق.
(۳۶) السنن الکبری، البیهقی (م ۴۵۸ ق)، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۶ ق.
(۳۷) شرح الاخبار فی فضائل الائمة الاطهار (علیهم‌السلام)، النعمان المغربی (م ۳۶۳ ق)، به کوشش جلالی، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۴ ق.
(۳۸) الصحاح، الجوهری (م ۳۹۳ ق)، به کوشش عبدالغفور العطاری، بیروت، دارالعلم للملایین، ۱۴۰۷ ق.
(۳۹) عدة الداعی، ابن فهد الحلی (م ۸۴۱ ق)، به کوشش موحد قمی، دارالکتب الاسلامی.
(۴۰) العروة الوثقی، سید محمد کاظم (م ۱۳۳۷ ق)، بیروت، اعلمی، ۱۴۰۹ ق.
(۴۱) علل الشرایع، الصدوق (م ۳۸۱ ق)، به کوشش بحرالعلوم، نجف، مکتبة الحیدری، ۱۳۸۵ ق.
(۴۲) عیون اخبار الرضا (علیه‌السلام)، الصدوق (م ۳۸۱ ق)، بیروت، نشر اعلمی، ۱۴۰۴ ق.
(۴۳) عیون الحکم والمواعظ، علی بن محمد اللیثی (م قرن۶)، به کوشش حسنی، قم، دارالحدیث، ۱۳۷۶ ش.
(۴۴) فتح الباری، ابن حجر العسقلانی (م ۸۵۲ ق)، بیروت، دارالمعرفة.
(۴۵) فتح القدیر، الشوکانی (م ۱۲۵۰ ق)، بیروت، دارالمعرفة.
(۴۶) الفصول المهمة فی اصول الائمه (علیهم‌السلام)، الحر العاملی (م ۱۱۰۴ ق)، به کوشش قائینی، قم، معارف اسلامی امام رضا (علیه‌السلام)، ۱۴۱۸ ق.
(۴۷) فقه القرآن، الراوندی (م ۵۷۳ ق)، به کوشش حسینی، قم، کتابخانه نجفی، ۱۴۰۵ ق.
(۴۸) فیض القدیر، المناوی (م ۱۰۳۱ ق)، به کوشش احمد عبدالسلام، بیروت، دارالکتب العلمیة، ۱۴۱۵ ق.
(۴۹) القاموس الفقهی لغةً و اصطلاحاً، سعدی ابوجیب، دمشق، دارالفکر، ۱۴۱۹ ق.
(۵۰) القاموس المحیط، الفیروزآبادی (م ۸۱۷ ق)، بیروت، دارالعلم.
(۵۱) الکافی، الکلینی (م ۳۲۹ ق)، به کوشش غفاری، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۳۷۵ ش.
(۵۲) کتاب الشهادات، تقریر بحث آیة الله گلپایگانی (م ۱۴۱۴ ق)، سید علی حسینی، قم، دارالقرآن الکریم، ۱۴۰۵ ق.
(۵۳) الکشاف، الزمخشری (م ۵۳۸ ق)، قم، بلاغت، ۱۴۱۵ ق.
(۵۴) کشاف القناع، منصور بن یونس البهوتی (م ۱۰۵۱ ق)، به کوشش محمد حسن، بیروت، دارالکتب العلمیة، ۱۴۱۸ ق.
(۵۵) کشف الغطاء، کاشف الغطاء (م ۱۲۲۷ ق)، اصفهان، مهدوی.
(۵۶) کفایة الاحکام (کفایة الفقه)، محمد باقر السبزواری (م ۱۰۹۰ ق)، اصفهان، مدرسة صدر مهدوی.
(۵۷) کنزالعمال، المتقی الهندی (م ۹۷۵ ق)، به کوشش صفوة السقاء، بیروت، الرسالة، ۱۴۱۳ ق.
(۵۸) لسان العرب، ابن منظور (م ۷۱۱ ق)، قم، ادب الحوزة، ۱۴۰۵ ق.
(۵۹) لغت نامه، دهخدا (م ۱۳۳۴ ش) و دیگران، تهران، مؤسسه لغت نامه و دانشگاه تهران، ۱۳۷۳ ش.
(۶۰) المبسوط فی فقه الامامیه، الطوسی (م ۴۶۰ ق)، به کوشش بهبودی، تهران، مکتبة المرتضویة.
(۶۱) مجمع البحرین، الطریحی (م ۱۰۸۵ ق)، به کوشش محمود عادل و احمد حسینی، تهران، فرهنگ اسلامی، ۱۴۰۸ ق.
(۶۲) مجمع البیان، الطبرسی (م ۵۴۸ ق)، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۰۶ ق.
(۶۳) مجمع البیان، الطبرسی (م ۵۴۸ ق)، به کوشش گروهی از علماء، بیروت، اعلمی، ۱۴۱۵ ق.
(۶۴) مجمع الفائدة والبرهان، المحقق الاردبیلی (م ۹۹۳ ق)، به کوشش عراقی و دیگران، قم، انتشارات اسلامی، ۱۴۱۶ ق.
(۶۵) المحلی بالآثار، ابن حزم الاندلسی (م ۴۵۶ ق)، به کوشش احمد شاکر، بیروت، دارالفکر.
(۶۶) مختلف الشیعه، العلامة الحلی (م ۷۲۶ ق)، قم، النشر الاسلامی، ۱۴۱۲ ق.
(۶۷) المدونة الکبری، مالک بن انس (م ۱۷۹ق)، مصر، مطبعة السعادة.
(۶۸) مسالک الافهام الی تنقیح شرایع الاسلام، الشهید الثانی (م ۹۶۵ ق)، قم، معارف اسلامی، ۱۴۱۶ ق.
(۶۹) مستدرک الوسائل، النوری (م ۱۳۲۰ ق)، بیروت، آل البیت (علیهم‌السلام) لاحیاء التراث، ۱۴۰۸ ق.
(۷۰) مستند الشیعه، احمد النراقی (م ۱۲۴۵ ق)، قم، آل البیت (علیهم‌السلام) لاحیاء التراث، ۱۴۱۵ ق.
(۷۱) مسند احمد، احمدبن حنبل (م ۲۴۱ ق)، بیروت، دار صادر.
(۷۲) المصنّف، عبدالرزاق الصنعانی (م ۲۱۱ ق)، به کوشش حبیب الرحمن، المجلس العلمی.
(۷۳) معانی الاخبار، الصدوق (م ۳۸۱ ق)، به کوشش غفاری، قم، انتشارات اسلامی، ۱۳۶۱ ش.
(۷۴) معانی القرآن، النحاس (م ۳۳۸ ق)، به کوشش الصابونی، عربستان، جامعة ام القری، ۱۴۰۹ ق.
(۷۵) معجم الفاظ الفقه الجعفری، احمد فتح الله، ۱۴۱۵ ق.
(۷۶) معجم الفروق اللغویه، ابوهلال العسکری (م ۳۹۵ ق)، قم، انتشارات اسلامی، ۱۴۱۲ ق.
(۷۷) المعجم القانونی، حارث سلیمان الفاروقی، بیروت، مکتبة لبنان، ۱۹۹۱ م.
(۷۸) المعجم الکبیر، الطبرانی (م ۳۶۰ ق)، به کوشش حمدی عبدالمجید، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ ق.
(۷۹) معراج السعاده، احمد نراقی (م ۱۲۴۵ ق)، قم، هجرت، ۱۳۷۸ ش.
(۸۰) المغنی والشرح الکبیر، عبدالله بن قدامة (م ۶۲۰ ق) و عبدالرحمن بن قدامة (م ۶۸۲ ق)، بیروت، دارالکتب العلمیه.
(۸۱) المقنع، الصدوق (م ۳۸۱ ق)، قم، مؤسسة الامام الهادی (علیه‌السلام)، ۱۴۱۵ ق.
(۸۲) من لا یحضره الفقیه، الصدوق (م ۳۸۱ ق)، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، ۱۴۰۴ ق.
(۸۳) منهاج الصالحین (فتوی، معاملات)، سید علی السیستانی، قم، ستاره، ۱۴۱۶ ق.
(۸۴) موسوعة نضرة النعیم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)، صالح بن عبدالله، جدة، دارالوسیلة، ۱۴۲۰ ق.
(۸۵) میزان الحکمه، ری شهری، قم، دارالحدیث، ۱۴۱۶ ق.
(۸۶) المیزان، الطباطبایی (م ۱۴۰۲ ق)، بیروت، اعلمی، ۱۳۹۳ ق.
(۸۷) النهایه، الطوسی (م ۴۶۰ ق)، به کوشش آغا بزرگ تهرانی، بیروت، دارالکتاب العربی، ۱۴۰۰ ق.
(۸۸) نهج البلاغه، الرضی، (م ۴۰۶ ق)، به کوشش عبده، بیروت، دارالمعرفة، ۱۳۸۷ ق.
(۸۹) نهج السعاده، محمد باقر المحمودی، بیروت، التضامن الفکری، ۱۳۸۵ ق.
(۹۰) وسائل الشیعه، الحر العاملی (م ۱۱۰۴ ق)، قم، آل البیت (علیهم‌السلام) لاحیاءالتراث، ۱۴۱۲ ق.
(۹۱) الوسیلة الی نیل الفضیله، محمد بن علی الطوسی ابن حمزه (م ۵۶۰ ق)، به کوشش محمد الحسون، قم، مکتبة النجفی، ۱۴۰۸ ق.
(۹۲) هدایة العباد، سید محمد رضا گلپایگانی (م ۱۴۱۴ ق)، قم، دارالقرآن الکریم، ۱۴۰۵ ق.
(۹۳) زمینه (ماهنامه)، تهران، سازمان اقتصادی کوثر.
(۹۴) سبل السلام، الکحلانی (م ۱۱۸۲ ق)، مصر، مصطفی البابی، ۱۳۷۹ ق.
(۹۵) قرب الاسناد، الحمیری (م قرن ۳ ق)، قم، آل البیت (علیهم‌السلام) لاحیاءالتراث، ۱۴۱۳ ق.

۱. ↑ زمینه، ش ۴۳ - ۴۴، «تکدی گری آبستن آسیبهای اجتماعی».
۲. ↑ تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۸۲.    
۳. ↑ التبیان، ج ۱۰، ص ۸۰ - ۸۱.    
۴. ↑ تفسیر ابن کثیر، ج ۴، ص ۴۳۳.
۵. ↑ قلم/سوره۶۸، آیه۱۷ - ۲۴.    
۶. ↑ جامع البیان، ج ۲۹، ص ۳۶.
۷. ↑ تفسیر ابن کثیر، ج ۴، ص ۴۳۴.
۸. ↑ الدرالمنثور، ج ۶، ص ۲۵۳.
۹. ↑ مجمع البیان، ج ۱۰، ص ۹۲.
۱۰. ↑ تفسیر قرطبی، ج ۱۸، ص ۲۳۹.    
۱۱. ↑ تفسیر ابن کثیر، ج ۴، ص ۴۳۴.
۱۲. ↑ انبیاء/سوره۲۱، آیه۱۱ – ۱۳.    
۱۳. ↑ مجمع البیان، ج ۷، ص ۷۶.
۱۴. ↑ روض الجنان، ج ۱۳، ص ۲۱۱.
۱۵. ↑ نمونه، ج ۱۳، ص ۳۶۷    
۱۶. ↑ یوسف/سوره۱۲، آیه۸۸.    
۱۷. ↑ جامع البیان، ج ۱۳، ص ۷۱.
۱۸. ↑ التبیان، ج ۶، ص ۱۸۶.    
۱۹. ↑ زادالمسیر، ج ۴، ص ۲۰۹.
۲۰. ↑ جامع البیان، ج ۱۳، ص ۷۱.
۲۱. ↑ التبیان، ج ۶، ص ۱۸۷.    
۲۲. ↑ احکام القرآن، ج ۳، ص ۲۳۰.    
۲۳. ↑ التبیان، ج ۶، ص ۱۸۷.    
۲۴. ↑ تفسیر قرطبی، ج ۹، ص ۲۵۴.    
۲۵. ↑ المقنع، ص ۱۷۶.    
۲۶. ↑ الدرالمنثور، ج ۴، ص ۳۳.
۲۷. ↑ تفسیر ابن کثیر، ج ۲، ص ۵۰۶.
۲۸. ↑ احکام القرآن، ج ۱، ص ۵۸۳.    
۲۹. ↑ احکام القرآن، ج ۳، ص ۲۳۰.    
۳۰. ↑ التبیان، ج ۶، ص ۱۸۷.    
۳۱. ↑ جامع البیان، ج ۱۳، ص ۷۱.
۳۲. ↑ مجمع البیان، ج ۵، ص ۴۵۰.    
۳۳. ↑ زادالمسیر، ج ۴، ص ۲۰۹.
۳۴. ↑ اسراء/سوره۱۷، آیه۲۹.    
۳۵. ↑ تفسیر قمی، ج ۲، ص ۱۸.    
۳۶. ↑ بحارالانوار، ج ۹۳، ص ۱۶۴.    
۳۷. ↑ نورالثقلین، ج ۳، ص ۱۵۹.
۳۸. ↑ اسباب النزول، ص ۱۹۴.
۳۹. ↑ مجمع البیان، ج ۶، ص ۲۴۴.    
۴۰. ↑ نورالثقلین، ج ۳، ص ۱۵۸.
۴۱. ↑ تفسیر قمی، ج ۱، ص ۱۷۰.    
۴۲. ↑ مجمع البیان، ج ۳، ص ۳۶۲.    
۴۳. ↑ فقه القرآن، ج ۱، ص ۱۱۶.    
۴۴. ↑ جامع البیان، ج ۶، ص ۳۸۹.
۴۵. ↑ التفسیر الکبیر، ج ۱۲، ص ۲۶.
۴۶. ↑ تفسیر قرطبی، ج ۶، ص ۲۲۱.    
۴۷. ↑ انسان/سوره۷۶، آیه۵-۸.    
۴۸. ↑ تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۹۸.    
۴۹. ↑ مجمع البیان، ج ۱۰، ص ۲۰۹.    
۵۰. ↑ المیزان، ج ۲۰، ص ۱۳۲.    
۵۱. ↑ الکشاف، ج ۴، ص ۶۷۰.    
۵۲. ↑ الدرالمنثور، ج ۶، ص ۲۹۹.
۵۳. ↑ فتح القدیر، ج ۵، ص ۳۴۹.
۵۴. ↑ حشر/سوره۵۹، آیه۹.    
۵۵. ↑ نورالثقلین، ج ۵، ص ۲۸۶.
۵۶. ↑ وسائل الشیعه، ج ۹، ص ۴۶۲.    
۵۷. ↑ مستدرک الوسائل، ج ۷، ص ۲۱۵.    


مرکز دائرة المعارف قرآن کریم، برگرفته از مقاله « تکدی ».    


رده‌های این صفحه : بزهکاری های اجتماعی | تکدی گری | فرهنگ و اجتماع
جعبه ابزار