تِسْعَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تِسْعَه (به کسر تاء و سکون سین و فتح عین) و
تِسْع (به کسر تاء و سکون سین) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای نُه می‌باشد.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خطابی به اهل
بصره، از این واژه استفاده نموده است.
تِسْعَة (به کسر تاء) و تسع، به معنای نه آمده است.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
درباره
بصره به اهل بصره فرموده:
«بِلادُكُمْ أَنْتَنُ بِلادِ اَللَّهِ تُرْبَةً أَقْرَبُها مِنَ اَلْماءِ وَ أَبْعَدُها مِنَ اَلسَّماءِ وَ بِها تِسْعَهُ أَعْشارِ الشَّرِّ.» «دیار شما بدبوترین دیار خداست از
حیث خاک، نزدیک‌ترین آن به آب (و مورد جذر و مدّ است) و دورترین آن از
آسمان است نُه دَهُم بدی‌ها در محيط شماست.»
ابن میثم معتقد است:
منظور از «نه دهم شرّ»، شاید برای
مبالغه باشد، نه تعیین واقعی.
این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تسعه»، ص۱۷۴.
