تُسَبِّح (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تُسَبِّح:(تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ) «تُسَبِّح» به معنای
تنزیه خدا از هر بدى و نالايقی است.
در این
آیه براى اثبات
عظمت مقام پروردگار و اين‌كه او برتر از
خیال و
قیاس و
گمان و
وهم مشركان است، به بيان تسبيح موجودات
جهان در برابر ذات مقدسش پرداخته، مى‌گويد: آسمان‌هاى هفت‌گانه و زمين و كسانى كه در آن‌ها هستند همگى تسبيح
خدا مى‌گويند.
به موردی از کاربرد «تُسَبِّح» در قرآن، اشاره می‌شود:
(تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَ الأَرْضُ وَمَن فيهِنَّ وَ إِن مِّن شَيْءٍ إِلاّ يُسَبِّحُ بِحَمْدَهِ وَ لَكِن لاّ تَفْقَهونَ تَسْبيحَهُمْ إِنَّهُ كانَ حَليمًا غَفورًا) «آسمان‌هاى هفت‌گانه و زمين و كسانى كه در آن‌ها هستند، همه تسبيح او مى‌گويند؛ و هيچ موجودى نيست، جز آن‌كه، تسبيح و
حمد او مى‌گويد؛ ولى شما تسبيح آن‌ها را نمى‌فهميد؛ او داراى
حلم و آمرزنده است.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند: تسبيح حقيقى را- كه عبارت است از تكلم- براى هر وجودى اثبات مى‌كند. آرى هر موجودى با وجودش و آن‌چه مربوط به وجودش مى‌باشد و با ارتباطى كه با ساير موجودات دارد خداى را تسبيح مى‌كند و بيانش اين است كه پروردگار من منزه‌تر از اين است كه بتوان مانند مشركين نسبت
شریک و يا
نقص به او داد.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تسبح»، ج۲، ص ۲۹۶.
