تَلْو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَلْو (به فتح تاء و سکون لام) و
تِلْو (به کسر تاء و سکون لام) و
تُلُوّ (به ضم تاء و لام و تشدید واو) و و
تِلاوة (به کسر تاء) از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
تبعیّت و از پی رفتن می‌باشد.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
دشمنان، میزان بودن
اهل بیت (علیهم‌السّلام) و
تلاوت قرآن کریم از این واژه استفاده نموده است.
تُلوّ (بر وزن علوّ) و
تِلو (بر وزن جسر) یا تلی و تلاوت به معنای به معنای تبعیّت و از پی رفتن آمده است.
چنان‌که خواندن و
قرائت را
تلاوت می‌گویند؛ زیرا قرائت کننده بعضی از حروف را به بعضی تابع می‌کند.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دشمنان فرموده است:
«اللَّهُمَّ فَإِنْ رَدّوا الْحَقَّ فَافْضُضْ جَماعَتَهُمْ... حَتَّى يُجَرَّ بِبِلادِهِمُ الْخَميسُ يَتْلوهُ الْخَميسُ.» «پروردگارا! اگر
حق را رد كردند، جماعتشان را هزيمت ده!... و تا اين كه لشكرى عظيم و به دنبالش لشكر عظيم ديگرى آن‌ها را تا شهرهايشان تعقيب كند.»
(شرح‌های خطبه:
) که در «ج ر ر» گفته شد.
درباره
اهل بیت (صلوات‌الله‌علیهم) فرمودند:
«لا یُقاسُ بِآلِ مُحَمَّدٍ (صَلَّی‌اللَّهُ‌عَلَیْهِ‌وَ‌آلِهِ‌وسلًم) مِنْ هَذِهِ الْأُمَّهِ أَحَدٌ وَ لا یُسَوَّی بِهِمْ مَنْ جَرَتْ نِعْمَتُهُمْ عَلَیْهِ أَبَداً هُمْ أَساسُ الدّینِ وَ عِمادُ الْیَقینِ إِلَيْهمْ يَفيءُ الغالي، وَ بِهِمْ يَلْحَقُ التّالي.» «احدى از اين
امّت را با
آل محمّد (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) مقايسه نتوان كرد. آنان كه ريزه‌خوار خوان
نعمت آل‌محمّدند با آن‌ها برابر نخواهند بود. آن‌ها
اساس دينند و اركان
یقین، غلو كننده بايد به سوى آنان بازگردد، و عقب مانده بايد به آنان ملحق شود.»
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) درباره تلاوت قرآن فرمود:
«وَتَعَلَّموا الْقرْآن [فَإِنَّهُ أَحْسَنُ الْحَديثِ، وَ تَفَقَّهوا فيهِ] فَإِنَّهُ رَبيعُ الْقُلوبِ، وَ اسْتَشْفوا بِنورِهِ فَإِنَّهُ شِفاءُ الصُّدورِ، وَ أَحْسِنوا تِلاوَتَهُ فَإِنَّهُ أَنْفَعُ الْقَصَصِ.» «قرآن را فرا گیرید که آن بهترین سخن است، در آن
فقیه و استاد باشید که
بهار و روشن کننده دلهاست. از آن شفا بطلبید که شفای سینه‌هاست،
تلاوت او را نیکو کنید که آن نافع‌ترین حکایت است.»
این واژه هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تلی، تلو»، ص۱۷۶.
