تَعْس (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَعْس (به فتح تاء و سکون عین) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
هلاکت،
انحطاط و لغزش است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در مذمت و
سرزنش یاران خود از این واژه استفاده نموده است.
این واژه یک‌بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
تَعْس (به فتح تاء و سکون عین) به معنای هلاکت، انحطاط و لغزش آمده است.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در ذمّ و سرزنش یاران خود فرمود‌ه‌اند:
«أَضْرَعَ اللهُ خُدودَكُمْ، وَ أَتْعَسَ جُدودَكُمْ! لا تَعْرِفونَ الْحَقَّ كَمَعْرِفَتِكُمُ الْباطِلَ، وَ لا تُبْطِلونَ الْباطِلَ كَإِبطالِكُمُ الْحَقَّ.» «
خدا چهره‌هایتان را ذلیل کند، و هلاک کند تازه‌های شما را، آن گونه كه به
باطل متمايل و به آن آشناييد، به
حق آشنايى نداريد، و آن چنان كه در نابودى حق مى‌كوشيد براى از بين بردن باطل قدم بر نمى‌داريد.»
این واژه یک‌بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تعس»، ص۱۷۵.
