تَزَوَّدوا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَزَوَّدوا:(وَ تَزَوَّدواْ فَإِنَّ خَيْرَ الزّادِ التَّقْوَى) «تَزَوَّدوا» از مادّه
زاد به معنای
توشه است.
بسيارى از مفسران گفته‌اند كه اين
آیه اشاره به گروهى مى‌كند (به گفته بعضى گروهى از مردم
یمن بودند) كه وقتى براى زيارت
خانه خدا حركت مى‌كردند هيچ‌گونه زاد و توشه‌اى با خود برنمى‌داشتند، و حتى اگر زاد و توشه‌اى با خود داشتند به هنگام
احرام به دور مى‌ريختند و مى‌گفتند ما به زيارت خانه
خدا مى‌رويم چگونه ممكن است به ما
غذا ندهد (و گاه به همين جهت خود را به
زحمت مى‌افكندند و يا محتاج به
سؤال از اين و آن مى‌شدند)
قرآن اين
تفکر غلط را نفى مى‌كند و مى‌گويد زاد و توشه براى خود تهيه كنيد ولى در عين حال آن‌ها را به مساله معنوى مهم‌ترى ارشاد كرده، مى‌گويد: كه ما وراى اين زاد و توشه زاد و توشه ديگرى است كه بايد براى
سفر آخرت فراهم گردد و آن پرهيزكارى و
تقوا است.
به موردی از کاربرد «تَزَوَّدوا» در قرآن، اشاره می‌شود:
(الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَّعْلُوماتٌ فَمَن فَرَضَ فيهِنَّ الْحَجَّ فَلا رَفَثَ وَ لا فُسوقَ وَ لا جِدالَ في الْحَجِّ وَ ما تَفْعَلواْ مِنْ خَيْرٍ يَعْلَمْهُ اللّهُ وَ تَزَوّدواْ فَإِنَّ خَيْرَ الزّادِ التَّقْوَى وَ اتَّقونِ يا أوْلي الأَلْبابِ) «
حجّ، در ماه‌هاى معينى است. و كسانى كه با بستن احرام، در اين ماه‌ها حجّ را بر خود
فرض كرده‌اند، بايد بدانند كه در حجّ، آميزش جنسى، و
گناه و
جدال، روا نيست و هر كار نيكى انجام دهيد، خدا آن را مى‌داند. و زاد و توشه تهيه كنيد، و بهترين زاد و توشه، پرهيزگارى است. و از مخالفت من بپرهيزيد اى خردمندان!.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند: مزيتى كه
مزیت حقيقى است و آدمى را بالا مى‌برد، و به
سعادت حقيقيش كه همان
زندگی طيبه و ابدى در جوار
رحمت پروردگار است مى‌رساند، عبارت است از تقوى و پرواى از خدا.
آرى، تنها و تنها
وسیله براى رسيدن به سعادت آخرت همان تقوى است كه به طفيل سعادت آخرت سعادت
دنیا را هم تامين مى‌كند، و لذا خداى تعالى فرموده
(تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيا وَ اللَّهُ يُرِيدُ الْآخِرَةَ) . و نيز فرموده
(وَ تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى)، و وقتى يگانه مزيت تقوى باشد، قهرا گرامى‌ترين مردم نزد خدا با تقوى‌ترين ايشان است، هم چنان كه در آيه مورد بحث هم همين را فرموده.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تزودوا»، ج۲، ص ۲۷۱.
