تَرْجُمان (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَرْجُمان (به فتح تاء) یا
تُرْجمان (به ضم تاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
ترجمه،
تفسیر و
تفسیر کننده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
قرآن کریم در جریان
حکمیت از این واژه استفاده نموده است.
این واژه سه بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
تَرْجُمان (به فتح تاء) یا
تُرجمان (به ضم تاء) به معنای ترجمه،
تفسیر و
تفسیر کننده آمده است.
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره در رابطه با قرآن مجید در جریان حکمیت فرموده است:
«هذا الْقُرْآنُ إِنَّما هُوَ خَطٌّ مَسْتورٌ بَيْنَ الدَّفَّتَيْنِ، لا يَنْطِقُ بِلِسان، وَ لا بُدَّ لَهُ مِنْ تَرْجُمان، وَ إِنَّما يَنْطِقُ عَنْهُ الرِّجالُ.» «ما مردان را حکم قرار ندادیم، بلکه قرآن را حکم قرار دادیم اما این قرآن خطّی است نوشته شده میان دو جلد، خودش سخن نمی‌گوید: باید
مفسّری داشته باشد و فقط مردان از آن سخن گویند.»
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در
حکمت ۲۹۲ می‌فرماید: «
«رَسولُكَ تَرْجُمانُ عَقْلِكَ.»»
و در
خطبه ۱۹۲ «
«وَ تَراجِمَةً يَنْطِقُ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ.»»
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ترجمان»، ص۱۷۲-۱۷۳.
