تَبْذیر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَبْذیر: (وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذیراً)«تَبْذیر» در اصل از مادّه
«بذر» به معنای پاشیدن دانه می‌آید، منتها این کلمه، مخصوص مواردی است که،
انسان اموال خود را به صورت غیر منطقی و
فساد، مصرف می‌کند، و معادل آن در فارسی امروز،
«ریخت و پاش» است. و به تعبیر دیگر، «تبذیر» آن است که
مال در غیر موردش مصرف شود، هر چند کم باشد، و اگر در موردش صرف شود، تبذیر نیست، هر چند زیاد باشد.
(وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَلاَ تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا) (و حقِّ خويشاوندان را بپرداز، و همچنين حقِّ مستمند و وامانده در راه را؛ و هرگز
اسراف و تبذير مكن،)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: صاحب مجمع البیان فرموده است تبذیر به معنای پاشیدن با اسراف است، و در واقع از بذر افشانی گرفته شده است، منتهی فرقی که با آن دارد این است که افشاندن در آنجا به منظور استفاده است و در اسراف به منظور افساد، و به همین جهت در هر جا که به منظور اصلاح باشد تبذیر گفته نمی‌شود، هر چند که زیاد باشد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تَبْذیر»، ص۱۱۷.
