تمویه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تمویه از
واژگان نهج‌البلاغه، به معنای اشتباه انداختن است. اصل آن «
موه» می‌باشد. از این واژه فقط یک مورد در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
تمویه به معنای اشتباه انداختن است یا خبر دادن خلاف سوال را هم
تمویه گویند.
موردی که در «نهج‌البلاغه» آمده است به شرح ذیل می‌باشد.
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:
«وَلَقَدْ نَظَرْتُ فَمَا وَجَدْتُ أَحَداً مِنَ الْعَالَمينَ يَتَعَصَّبُ لِشَيْء مِنَ الاَْشْيَاءِ إِلاَّ عَنْ عِلَّة تَحْتَمِلُ تَمْوِيهَ الْجُهَلاَءِ.»«من در اعمال و كردار جهانيان نظر افكندم، هيچ كس را نيافتم كه درباره چيزى تعصّب به خرج دهد جز اين كه علّتى داشته كه حقيقت را بر جاهلان مشتبه ساخته.»
(شرح های خطبه:
)
کلمه
تمویه فقط یک‌بار در «نهج‌البلاغه» استفاده شده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تمویه»، ج۲، ص۱۰۰۱.
