تلو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَلْو (به فتح تاء و سکون لام) و
تِلْو (به کسر تاء و سکون لام) و
تُلُوّ (به ضم تاء و لام و تشدید واو) و و
تِلاوة (به کسر تاء) از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
تبعیّت و از پی رفتن می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
دشمنان، میزان بودن
اهل بیت (علیهم‌السّلام) و
تلاوت قرآن کریم از این واژه استفاده نموده است.
تُلوّ (بر وزن علوّ) و تِلو (بر وزن جسر) یا تلی و تلاوت به معنای به معنای تبعیّت و از پی رفتن آمده است. چنان‌که خواندن و
قرائت را تلاوت می‌گویند؛ زیرا قرائت کننده بعضی از حروف را به بعضی تابع می‌کند.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دشمنان فرموده است: «و حتی یجرّ ببلادهم الخمیس یتلوه الخمیس و حتّی تدعق الخیول فی نواحر ارضهم؛
و تا کشیده شود به دیار آن‌ها لشکری که
لشکر دیگری در پی اوست و تا
اسبان با سم‌های خود زمین آن‌ها را بکوبند.»
امام (علیه‌السلام) در رابطه با میزان بودن اهل بیت (علیهم‌السّلام) فرموده است: «هم اساس الدین و عماد الیقین الیهم یفی‌ء الغالی و بهم یلحق التالی.»
منظور از «تالی» کسی است که عقب مانده و می‌خواهد در پی اهل بیت (علیهم‌السّلام) رفته و خود را به آن‌ها برساند. در
حکمت ۱۰۹،
این مطلب نیز تکرار شده است.
آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با
قرآن کریم نیز می‌فرماید: «و تعلموا القران ... و احسنوا تلاوته فانّه انفع القصص.»
این واژه هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تلی، تلو»، ص۱۷۶.
