تسلیت به مصیبت دیدگان- اعم از بزرگ و کوچک، زن و مرد، همچنین تسلیت صاحبان عزا به یکدیگر- بویژه پس از دفنمیتمستحب است. حدّى براى زمان تسلیت نیست، امّا اگر در زمانى صورت گیرد که موجب یادآورى اندوه فراموش شده گردد ترک آن بهتر است.
ابزار همدردى با مصیبت دیدگان برحسب شأنشان متفاوت است.
به عنوان مثال نسبت به کودکیتیم، دست کشیدن بر سر او مستحب است. البتّه در حصول ثواب تسلیت، نفس حضور نزد صاحب عزا و دیدار با او کفایت مى‌کند، هرچند ابراز همدردى با گفتن کلمات تسلّى بخش افضل است؛ لیکن برپایى مجلس سوگواری و اطعام مردم از سوى صاحب عزا استحباب ندارد، هرچند جایز است، بخصوص زمانى که بر اثر ترک آن آبروی صاحب عزا به خطر افتد. تسلیت به اهل ذمه جایز است.
