تریکه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تریکه (به فتح تاء و سکون راء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای واگذاشتن و رها نمودن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
سرزنش اصحاب خود از این واژه استفاده نموده است.
مواردی متعدد از این مادّه در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
تریکه به معنای واگذاشتن و رها نمودن آمده است.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) همچنین در مذمّت اصحابش می‌فرماید:
«أَ وَ لَيْسَ عَجَباً أَنَّ مُعاوِيَةَ يَدْعو الْجُفاةَ الطَّغامَ فَيَتَّبِعونَهُ عَلَى غَيْرِ مَعونَة وَ لا عَطاء، وَ أَنا أَدْعوكُمْ ـ وَ أَنْتُمْ تَريكَةُ الاِْسْلامِ، وَ بَقِيَّةُ النّاسِ ـ إلَى الْمَعونَةِ أَو طائِفَة مِنَ الْعَطاءِ، فَتَفَرَّقونَ عَنّي.» «آيا اين شگفت‌آور نيست كه
معاویه (خبيث) اين جفا پيشگان اوباش را دعوت کند و آن‌ها بدون انتظار بخشش و کمکى متابعتش کنند؟ امّا من (با اين که شما بازماندگان
اسلام و بقاياى مردميد) دعوتتان به کمک و عطايا مى‌کنم، ولى از گردم پراکنده مى‌شويد.»
منظور این است که: شما جانشینان اسلام و بقیه گذشتگان هستید.
مواردی متعدد از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ترک»، ص۱۷۳-۱۷۴.
