تحیّة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَحیّة (به فتح تاء و تشدید
یاء) از
واژگان نهج‌البلاغه از
خدا اکرام و
احسان است نسبت به
بنده و میان بندگان هر
دعا و
ثنا و تعارفی است که شخص در روبه‌رو شدن با شخص دیگری بر
زبان می‌آورد و آن در اصل مصدر «حیّاک الله» است.
تَحیّة از خدا اکرام و احسان است نسبت به بنده و میان بندگان هر دعا و ثنا و تعارفی است که شخص در روبه‌رو شدن با شخص دیگری بر زبان می‌آورد.
به برخی از مواردی که در
نهج‌البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:
در
آیه شریفه
(لَیْسَ عَلَی الاَعْمی حَرَجٌ وَ لا عَلَی الاَعْرَجِ حَرَجٌ ... فَاِذا دَخَلْتُمْ بُیُوتاً فَسَلِّمُوا عَلی اَنْفُسِکُمْ تَحِیَّةً...) سلام کردن از مصادیق تحیت است.
امام علی (علیه‌السّلام) می‌فرماید:
«إِذَا حُيِّيْتَ بِتَحِيَّة فَحَيِّ بِأَحْسَنَ مِنْهَا» «چون با تحیتی
تحیّت شدی با بهتر از آن تحیت کن، اگر کسی به تو گفت: السلام علیک. بگو السلام علیک و رحمة الله»
(شرح‌های حکمت:
)
حضرت به بعضی از فرمانداران نوشته است:
«وَآسِ بَيْنَهُمْ فِي اللَّحْظَةِ وَالنَّظْرَةِ، وَالاِْشَارَةِ وَالتَّحِيَّةِ» (
تساوی در بين آن‌ها حتّى در نگاه‌هايت را
مراعات كن!)
(شرح‌های نامه:
)
•
قرشی بنابی، سید علی اکبر، مفردات نهج‌البلاغه، برگرفته از مقاله «تحیّة»، ج۱، ص۳۲۰.
