تحیّة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَحیّة (به فتح تاء و تشدید یاء) از خدا اکرام و احسان است نسبت به بنده و میان بندگان هر دعا و ثنا و تعارفی است که شخص در روبه‌رو شدن با شخص دیگری بر زبان می‌آورد و آن در اصل مصدر «حیّاک الله» است.
تَحیّة از
خدا اکرام و احسان است نسبت به بنده و میان بندگان هر
دعا و
ثنا و تعارفی است که شخص در روبه‌رو شدن با شخص دیگری بر زبان می‌آورد.
در آیه شریفه
(لَیْسَ عَلَی الاَعْمی حَرَجٌ وَ لا عَلَی الاَعْرَجِ حَرَجٌ ... فَاِذا دَخَلْتُمْ بُیُوتاً فَسَلِّمُوا عَلی اَنْفُسِکُمْ تَحِیَّةً...)سلام کردن از مصادیق تحیت است.
امام علی (علیه‌السّلام) در حکمتی می‌فرماید:
«إِذَا حُيِّيْتَ بِتَحِيَّة فَحَيِّ بِأَحْسَنَ مِنْهَا»«چون با تحیتی
تحیّت شدی با بهتر از آن تحیت کن، اگر کسی به تو گفت: السلام علیک. بگو السلام علیک و رحمة الله»
(شرح‌های حکمت:
)
حضرت به بعضی از فرمانداران نیز نوشته:
«وَآسِ بَيْنَهُمْ فِي اللَّحْظَةِ وَالنَّظْرَةِ، وَالاِْشَارَةِ وَالتَّحِيَّةِ»(تساوى در بين آن‌ها حتّى در نگاه‌هايت را مراعات كن!)
(شرح‌های نامه:
)
•
قرشی بنابی، سید علی اکبر، مفردات نهج‌البلاغه، برگرفته از مقاله «تحیّة»، ج۱، ص۳۲۰.
