تبیع (مفردات‌قرآن)

تَبیع (به فتح تاء) از واژگان قرآن کریم به معنای ناصر و کمک است.

تَبیع (بر وزن شَریف) را ناصر و کمک گفته‌اند، و این از آن جهت است که کمک در پی یاری و کار آدمی می‌باشد.

(ثُمَّ لا تَجِدُوا لَکُمْ عَلَیْنا بِهِ‌ تَبِیعاً) «سپس بر ما به سبب آن عذاب، یاری و تابعی نیابید»، که از پی شما آمده و از ما بازخواست کند.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۲۶۶.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ج۱، ص۱۶۲.
۳.	↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۴، ص۳۰۵.
۴.	↑ شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۱، ص۲۹۳.
۵.	↑ اسراء/سوره۱۷، آیه۶۹.
۶.	↑ طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۳، ص۱۵۵.
۷.	↑ طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۳، ص۲۱۳.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۶، ص۶۶۰.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۴، ص۱۷۵.