بیماری مسری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بیمارى مسرى
بیماری قابل انتقال از فرد
مبتلا به دیگرى است و از آن در باب
نکاح و نیز در بخش مسائل
مستحدثه سخن رفته است.
جذام (
خوره) و
برص (
پیسی) از
بیماریهاى مسرى خطرناکى است که وجود آن در زن قبل از
ازدواج و نیز- بنابر قول گروهى- در مرد، مجوّز
فسخ عقد نکاح در صورت
جهل به آن پیش از
عقد مىباشد.
در اینکه وجود دیگر
بیماریهاى مسرى خطرناک و
لاعلاج مانند
ایدز که در جوامع امروزى، شایع و مبتلا به است، در زن یا مرد قبل از
عقد در صورت
جهل به آن، همچون
جذام و
برص مجوّز
فسخ عقد نکاح مىگردد یا نه اختلاف است. برخى از معاصران، الحاق آن را به
جذام و
برص بعید ندانستهاند؛ هرچند گفتهاند:
احتیاط در جدایى به
طلاق است. لیکن بسیارى آن را مجوّز
فسخ نمىدانند مگر آنکه
سلامت از چنین بیمارىاى در
عقد شرط شده باشد
.
آیا در
حضانت کودک
حضانت‌کننده باید از
بیماری مسرى خطرناک، همچون
جذام و
برص- که بیم سرایت آن به کودک مىرود- مصون باشد؟ از برخى قول به اشتراط نقل شده است. برخى دیگر احتمال آن را دادهاند.
براى مبتلا به بیمارى مسرى جایز نیست
بیماری خود را عمدا به دیگرى سرایت دهد و در صورت خطرناک بودن بیمارى مانند
ایدز و انتقال آن به قصد کشتن دیگرى، چنانچه منجرّ به
مرگ وى گردد،
قتل عمد محسوب مىشود.
از سوى دیگر بر طرف مقابل،
دفاع از خود در برابر چنین کسى
واجب است، حتّى اگر متوقّف بر کشتن وى باشد؛ چنانکه بر
پزشک آگاه از
بیماری وى نیز
واجب است ضمن رعایت کرامت
بیمار،
بیماری یاد شده را به وى و نزدیکانش اطّلاع دهد تا از
شیوع و سرایت آن به دیگرى جلوگیرى شود. همچنین بر بیمار لازم است در صورت تصمیم بر
ازدواج، آن را به
همسر آیندهاش اطّلاع دهد.
مادر مبتلا به چنین بیمارىاى در صورت
بیم ضرر براى کودک به سبب
شیر دادن؛ باید از شیر دادن به وى خوددارى نماید.
زنى که شوهرش به
بیماری مسرى خطرناکى همچون
ایدز مبتلا است در صورت خوف انتقال
بیماری به وى از راه
آمیزش، مىتواند از
تمکین خوددارى کند و حقّ
نفقه وى ثابت است.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام جلد۲، صفحه۲۱۱.
