بَهْت (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَهْت (به فتح باء و سکون هاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای تحیّر است.
مشتقات
بَهْت که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
فَبُهِتَ (به فتح فاء، ضم باء و کسر هاء) به معنای مبهوت و متحیّر شد؛
فَتَبْهَتُهُمْ (به فتح فاء، تاء و سکون باء) به معنای مبهوتشان می‌کند؛
بُهْتانٌ (به ضم باء و سکون هاء) به معنای بهتانی است.
بَهْت به معنای تحیّر است.
بهتان دروغی است که شخص را
مبهوت می‌کند.
به مواردی از
بَهْت که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَبُهِتَ الَّذِی کَفَرَ) «
کافر مبهوت و متحیّر شد.»
(بَلْ تَاْتِیهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ) «بلکه
قیامت ناگهان می‌آید و
مبهوتشان می‌کند.»
(سُبْحانَکَ هذا بُهْتانٌ عَظِیمٌ) «پاک و منزّهی تو این
بهتانی بزرگ است»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «بهت»، ج۱، ص۲۳۹.
