بَسْق (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَسْق (به فتح باء و سین) و
بُسوق یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای ارتفاع و بلندی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در بیان ویژگی‌های
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و ... از این واژه استفاده نموده است.
بَسْق و
بُسوق، به معنای معنای ارتفاع و بلندی آمده است.
چنان‌که در لغت گفته می‌شود: «
بسَقَ النخلُ بُسوقاً: ارْتَفَعَت اَغصانه وَ طالَ.»
مواردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السلام) در وصف رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرموده:
«وَ شَجَرَتُهُ خَيْرُ الشَّجَرِ نَبَتَتْ في حَرَم، وَ بَسَقَتْ في كَرَم.» «نسب او بهترین نسب است درخت نسب او در حرم بزرگی روئیده و در کرامتی بالا رفته است.»
همچنین در
نامه‌ای خطاب به
معاویه نوشته است:
«وَ مَتَى كُنْتُمْ يا مُعاوِيَةُ ساسَةَ الرَّعِيَّةِ، وَ وُلاةَ أَمْرِ الاُْمَّةِ؟ بِغَيْرِ قَدَم سابِق، وَ لا شَرَف باسِق.» «ای معاویه چه وقت مدّبر امور رعیت و چه زمانی والیان امر
امّت بوده‌اید، بی‌آنکه سابقه اقدام خوبی و شرافت والائی، داشته باشید.»
این واژه به صورت «بسقت - باسق» دو بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَسَق»، ص۱۳۴.
