بَزْغ (مفردات‌قرآن)

بَزْغ (به فتح باء و سکون زاء) از واژگان قرآن کریم به معنای طلوع کردن است.
بُزُوغ‌ (به ضم باء و زاء) به معنای طلوع است.

بَزْغ و بُزُوغ‌ به معنای طلوع کردن و طلوع است.

به موردی از بَزْغ که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(فَلَمَّا رَاَی الْقَمَرَ بازِغاً قالَ هذا رَبِّی)
«چون ماه را طالع دید گفت: این پروردگار من است.»

در مجمع البیان آمده: «الْبُزُوغُ‌ الطلوع‌»
در لغت آمده: «بَزَغَتِ‌ الشَّمْسُ: طلعت»

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۱۷۸.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۱۲۲.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-الحسینی، ج۵، ص۵.
۴.	↑ انعام/سوره۶، آیه۷۷.
۵.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۷، ص۲۵۱.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۷، ص۱۷۸.
۷.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۸، ص۱۵۶.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۵۰۱.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۴، ص۵۰۰.
۱۰.	↑ ابن اثیر، مجدالدین، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، ج۱، ص۱۲۵.
۱۱.	↑ زبیدی، مرتضی، تاج العروس، ج۵، ص۱۲.
۱۲.	↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۸، ص۴۱۸.