بسام بن ابراهیم
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بسّام بن ابراهیم، در ابتدا از فرماندهان
بنی‌امیه در
خراسان بود که پس از مدتی به دعوت
عباسیان پیوست اما از پیروی
ابوالعباس سفّاح سرباز زد و به نفع آل علی بن ابی‌طالب دعوت خود را آغاز کرد و با گروهی از یارانش روانه
عراق گردید. او سرانجام به
سال ۱۳۴ ق دستگیر و کشته شد.
بسّام بن ابراهیم، از فرماندهان شجاع بنی‌امیه و از بزرگان یاران
نصر بن سیّار و کارگزار بنی‌امیه در خراسان بود. سپس به دعوت عباسیان پیوست و در
سال ۱۳۰ ق ابومسلم خراسانی او را به فرماندهی لشکری جهت سرکوبِ شورش
شیبان بن سلمه حروری روانه ساخت. در حرکت به سوی عراق یکی از فرماندهان سپاه
قحطبة بن شبیب طائی شد و در زمانی که
عبداللّه بن علی عباسی برای تصرف
شام و سرکوبی شورش‌هایِ آن به سوی شام رهسپار شد، بسام یکی از فرماندهان وی بود. وی با عبداللّه عباسی در
سال ۱۳۲ ق اختلاف پیدا کرد و شورید و از پیروی ابوالعباس سفّاح سرباز زد. و به نفع آل علی بن ابی‌طالب دعوت خود را آغاز کرد و با گروهی از یارانش از بادیه به عراق روانه گردید. ابوالعباس سفّاح،
خازم بن خزیمه را به سوی وی گسیل داشت. دو سپاه در ناحیه
مدائن با هم روبرو شدند که تمام یاران بسام در آن جنگ کشته شدند و بسام به کوفه فرار کرد. او به
امام جعفر صادق نامه‌ای نوشته و
خلافت را بر او عرضه داشت. امام برای این که مبادا این امر وسیله‌ای برای به دام‌انداختن او باشد، با ابوالعباس تماس گرفت و قضیه را به وی اطلاع داد. بعد از آن
اسماعیل، فرزند امام جعفر (علیه‌السّلام)، مخفیگاه بسام را به آنان نشان داد. بسام دستگیر شد و او و پسرش را کشتند.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۳۴۴.
