امام سجاد (علیه‌السلام) فرمود: «خداوند متعال بیست و چهار هزار سال قبل از این‌که زمین کعبه را خلق کند و آن را حرم قرار دهد، زمین کربلا را آفرید و آن را حرم امن و مبارک گردانید، و هرگاه خداوند بخواهد کره زمین را لرزانده و حرکتش دهد (شاید کنایه از قیامت باشد) زمین کربلا را همراه تربتش، در حالی که نورانی و شفاف هست، بالا برده و آن را در برترین باغ‌های بهشت قرار داده و بهترین جای سکونت قرار می‌دهد و در آن‌جا کسی غیر از انبیای مرسل یا پیامبران اولواالعزم سکونت نکنند. این زمین در میان باغ‌های بهشت می‌درخشد؛ همان‌گونه که ستاره درخشنده بین ستارگان نورافشانی می‌نماید، نور این زمین چشم‌های اهل بهشت را تار می‌کند و با صدایی بلند می‌گوید: من زمین مقدس و طیب و پاکیزه و مبارکی هستم که سیدالشهدا و سرور جوانان اهل بهشت را در خود دارم».
امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «زمین کعبه در مقام فخر بر مکان‌های دیگر گفت: کدام زمین مانند من است؛ در حالی که خداوند خانه‌اش را بر پشت من بنا کرده و مردم از هر راه دوری متوجه من می‌شوند، و حرم خدا و سرزمین امن قرار داده شده‌ام؟! ! خداوند متعال به سویش وحی کرد و فرمود: بس کن و آرام بگیر! به عزت و جلال خودم قسم! آن‌چه را که تو برای خود فضیلت می‌دانی، در قیاس با فضیلتی که به زمین کربلا بخشیده‌ام، همچون قطره‌ای است نسبت به آبدریا که سوزنی را در آن فرو برند و آن قطره را با خود بردارد، و اساساً اگر خاک کربلا نبود، این فضیلت برای تو نبود و نیز اگر نبود آن‌چه که این خاک آن را دربر دارد، تو را نمی‌آفریدم و خانه‌ای را که تو به آن افتخار می‌کنی، خلق نمی‌کردم. بنابراین آرام بگیر و ساکت باش و متواضع و خوار و نرم باش و نسبت به زمینکربلا، غرور و خودبزرگ‌بینی و سرکشی از خود نشان مده و اگر چنین کنی، تو را فرو برده و در آتشجهنم قرارت می‌دهم».
