و گفتند از معبودان خود دست برندارید، مخصوصاً ودّ، سواع، یغوث، یعوق و نسر را رها نکنید.» این بت‌ها را ابتدا قوم حضرت نوح (علیه‌السّلام) می‌پرستیدند و پس از ایشان، اعراب به پرستش آن‌ها پرداختند. اینان بت‌هایی بودند که بعد از طوفان نوح در زیر گل و لای مدفون شده بودند، تا زمانی که دوباره سر برآوردند.
«ود» یکی از نام‌های ماه در متون عربستان جنوبی، ثمودی و لحیانی بوده است. این بت در «دومة الجندل» مقام داشته است و عرب‌های جنوبی در یمن، الهه‌های خویش را «ثالوث مقدس» ـ که همان ماه، خورشید و زهره بودند ـ می‌پرستیدند. عوف بن عذره این بت را به وادی‌القری آورد و در دومة الجندل نهاد. عوف، پسرش را عبد ودّ (بنده ودّ) نامید. در زمان پیدایش اسلام، بت ودّ در اختیار «عامر بن عبد ودّ» بوده‌است.
ودّ، به شکل مرد و الهه بزرگ بود که شوهر محسوب می‌شد. این بت متعلق به طایفهبنیکلب بود و هنگام ظهور اسلام نزد «بنی عامر» قرار داشت که پرده دار آن نیز بودند.
