بال (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بال یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای حال، خاطر و قلب، می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) هنگام غسل دادنِ
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم)، و در خصوص از بین رفتن فرصت‌ها و
نامه‌ای به
اهالی مصر، از این واژه استفاده نموده است.
بال به معنای حال، خاطر و قلب، آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) هنگام غسل دادنِ رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم)، فرموده است: «بابی انت و امّی اذکرنا عند ربک و اجعلنا من بالک؛
پدر و مادرم فدای تو، ما را در نزد
خدایت یادآور و از آن‌چه در خاطرت هست قرار بده.»
همچنین امام (علیه‌السلام) در رابطه با از بین رفتن فرصت فرموده‌اند: «هیهات هیهات قد فات ما فات و ذهب ما ذهب و مضت الدنیا لحال بالها؛
دنیا به حال خاطر خود گردش کرد نه به میل آن‌ها.» ضمیر «بالها» راجع به دنیاست.
و هنگامی که
مالک اشتر را به زمام‌داری
مصر رهسپار نمود، به اهل مصر چنین نوشت: «فلمّا مضی (علیه‌السّلام) تنازع المسلمون الامر من بعده فو الله ما کان یلقی فی روعی و لا یخطر ببالی انّ العرب تزعج هذا الامر من بعده (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم) عن اهل بیته و لا انّهم منّحوه عنّی من بعده.»
از این کلام معلوم می‌شود که امام تصور کرده است که اهالی مصر حتما
بیعت روز غدیر را محترم خواهند شمرد و بعد از رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم)
خلافت با آن حضرت (علیه‌السلام) خواهد بود.
این واژه ده بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بال»، ص۱۶۲.
