بارِئ (مفردات‌قرآن)

بارِی (به کسر راء) از واژگان قرآن کریم به معنای آفریننده‌ است.

بارِی به معنای آفریننده‌ است.

به موردی از بارِی که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(هُوَ اللَّهُ الْخالِقُ‌ الْبارِئُ‌ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْاَسْماءُ الْحُسْنی‌)
«اوست خدای اندازه‌گیر، آفریننده، صورت ده، برای اوست نام‌های خوب.»

شاید خدا را از آن جهت باری گوییم که به وسیله‌ی ایجاد، اشیاء را از نبودن کنار و به طرف بود می‌کشاند.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۱۷۴.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، دار القلم، ص۱۲۱.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت-الحسینی، ج۱، ص۴۸.
۴.	↑ حشر/سوره۵۹، آیه۲۴.
۵.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۳۸۲.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۲۲۳.
۷.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۴، ص۳۵۰.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۴۰۱.