اِصْغاء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِصْغاء (به کسر الف و سکون صاد) از
واژگان قرآن کریم به معنای
استماع است.
اِصْغاء در حقیقت میل کردن گوش به طرف سخن است.
مشتقات
اِصْغاء که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
صَغَتْ (به فتح صاد و غین) منحرف شده؛
لِتَصْغی (به کسر لام، فتح تاء و سکون صاد) میل کند، است.
اِصْغاء به معنی استماع بوده و در حقیقت میل کردن گوش به طرف سخن است.
به مواردی از
اِصْغاء که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(اِنْ تَتُوبا اِلَی اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُکُما) «اگر شما دو نفر به
خدا توبه کنید، آن بهتر است که قلب شما دو نفر از
حق متمایل و منحرف شده.»
(وَ لِتَصْغی اِلَیْهِ اَفْئِدَةُ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ) «و تا به آن قول باطل، قلوب آنان که به
آخرت ایمان ندارند، میل کند.»
به موردی که در
نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (علیه‌السلام) می‌فرماید:
«فَأَصْغَيْتُ إِلَيْهِ سَمعِی» «گوشم را به طرف
عقیل متمایل کردم. (به حرفش گوش دادم.)»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صغو»، ج۴، ص۱۳۱-۱۳۰.
