اِحْتِجاز (به کسر الف و سکون حاء و کسر تاء) از واژگان نهج البلاغه به معنای منع کردن، مستور کردن و پوشاندن است. حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به فرمانده‌هایش نسبت به وظایف و حقوق پیشوا و مردم، از این واژه استفاده نموده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای خطاب به فرمانده‌هایش نسبت به وظایف و حقوق پیشوا و مردم، می‌نویسد: «أَلا وَ إِنَّ لَكُمْ عِنْدي أَلاّ أَحْتَجِزَ دونَكُمْ سِرّاً إِلاّ في حَرْب»
