اَعْلَنْتُ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَعْلَنْتُ:
(ثُمَّ اِنّی اَعْلَنْتُ لَهُمْ) اَعْلَنْتُ: مصدر آن «
اعلان» به معنی «آشکار کردن» است.
در این
آیه،
نوح (علیه‌السّلام) درباره
دعوت قومش به پیشگاه پروردگارش
شکوه می‌برد و می‌گوید:
«آن‌ها را آشکارا و علنی و نیز در
خلوت و پنهانی خواندم (به‌هیچ‌وجه اثری نکرد).»
به گفته بعضی از
مفسران، نوح برای نفوذ در این جمعیت
لجوج و خودخواه دعوت خود را از سه طریق مختلف دنبال کرد: گاه تنها دعوت مخفیانه می‌نمود که مواجه با عکس‌العمل‌هایی شد (انگشت‌ها را در گوش گذاشته، لباس‌ها را به خود پیچیدند و در
کفر اصرار ورزیدند و
استکبار کردند) و گاه تنها
دعوت علنی و آشکار داشت و گاه نیز از روش آمیختن دعوت
آشکار و
نهان استفاده می‌کرد، ولی هیچ‌یک از این‌ها مؤثر نیفتاد.
به موردی از کاربرد
اَعْلَنْتُ در
قرآن، اشاره می‌شود:
(ثُمَّ اِنّی اَعْلَنتُ لَهُمْ وَ اَسْرَرْتُ لَهُمْ اِسْرارًا) (سپس آشکارا و نهان حقیقت
توحید و
ایمان را برای آنان بیان داشتم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
اعلان و
اسرار دو واژه مقابل
همند،
اولی به معنای
اظهار و دومی به معنای
اخفاء است و ظاهر سیاق این است که مرجع ضمیر لهم در هر دو جا یکی است. در نتیجه معنای آیه این است که: من آنان را، هم سری دعوت کردم و هم علنی، یک بار علنی بار دیگر سری، تا در دعوتم همه راه‌هایی را که ممکن است مؤثر باشد رفته باشم.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «اَعْلَنْتُ»، ج۳، ص۲۲۶-۲۲۷.
