اوی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَوَی (به فتح الف و سکون واو) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای نازل شدن، لاحق شدن و پناه بردن می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت به سرگردانی قوم
یهود و زمانه‌ی بعد از خود از این واژه استفاده نمود است.
أَوَی به معنای نازل شدن، لاحق شدن، پناه بردن و ماوی گزیدن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «اویت منزلی و الیه: نزلته.»
- «اوی الی کذا: انضّم الیه.»
به‌همین جهت امام (علیه‌السلام) در
خطبه قاصعه نسبت به سرگردانی یهود فرموده‌اند: «لا یاوون الی جناح دعوة یعتصمون بها؛
لاحق نمی‌شدند به طرف دعوت
رسولی که چنگ بزنند به دعوت او.»
آن حضرت (علیه‌السلام) درباره‌ی زمان بعد از خود فرموده است: «منهم تخرج الفتنة و الیهم تاوی الخطیئة؛
فتنه از آن‌ها بروز می‌کند، و
گناه در آن‌ها مکان می‌گیرد.» امام (علیه‌السلام) درباره زمان بعد از خویش، همچنین فرموده است: «سیاتی علیکم من بعدی زمان لیس فیه شی‌ء اخفی من الحق ... فالکتاب یومئذ و اهله طریدان منفیّان ... لا یؤویهما مؤو ...؛
بعد از من زمانی (زمان
بنی امیه) می‌آید که چیزی مخفی‌تر از حق نیست،
قرآن و اهل قرآن در آن رانده شده و نفی می‌شوند، پناه دهنده‌ای به آن دو، پناه نمی‌دهد.»
• «موو»
اسم فاعل است.
این کلمه با مشتقات آن، شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَوی»، ص۱۰۵-۱۰۴.
