أَوِّه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَوِّه (به فتح همزه و کسر واو مشدد) از
واژگان قرآن کریم به معنای تاسف است.
اَوّاه صیغه مبالغه و به معنای بسیار تضرّع کننده و بسیار دعاکننده است.
أَوِّه به معنای تأسف است و کلمه‌ای است که در مقام نالیدن از فشار و درد گفته می‌شود.
به موردی از
اَوَّاه که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
اَوَّاه صیغه‌ی مبالغه است از أَوِّهْ مثل:
(اِنَّ اِبْراهِیمَ لَاَوَّاهٌ حَلِیمٌ) «
ابراهیم بسیار تضرّع کن و بردبار است.»
به موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (علیه‌السلام) در وقت يادآورى شهيدان
صفّین فرمود:
«أَوْهِ عَلَى إِخْواني الَّذينَ تَلَوا الْقُرْآنَ فَأَحْكَموهُ» «تاسف و حسرت بر برادرانی که
قرآن را خوانده و آن‌را جدی گرفتند و در واجب فکر کرده و عمل نمودند،
بدعت را میرانده و
سنّت را احیاء کردند، به
جهاد دعوت شدند و اجابت نمودند.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اوه»، ج۱، ص۱۴۴.
