أَوِّه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَوِّه (به فتح الف و کسر واو مشدد) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
تاسف واژه‌ای است که در هنگام نالیدن از درد و فشار به زبان رانده می‌شود.
لذا
حضرت علی (علیه‌السلام) در هنگام ایّام منتهی به
شهادتش از یاران خویش چون
عمّار،
ابن تیهان و... اظهار
آه و
ناله نموده و از این واژه استفاده نموده است.
أَوِّه به معنای تاسف، کلمه‌ای است که در مقام نالیدن از درد و فشار گفته می‌شود.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن‌جا که امام (علیه‌السلام) در چندین روزی که به شهادتش مانده،
خطبه‌ای می‌خواند و از رجالی مانند عمار، ابن تیهان و
ذوالشهادتین که در
صفین شهید شده بودند یاد کرد و با سینه‌ای گداخته در حالی که دست به محاسنش زده و
اشک چشمش جاری بود فرمود:
«أَوْهِ عَلَى إِخْواني الَّذينَ تَلَوا الْقُرْآنَ فَأَحْكَموهُ، وَ تَدَبَّروا الْفَرْضَ فَأَقاموهُ، أَحْيَوا السُّنَّةَ، وَ أماتوا الْبِدْعَةَ، دُعوا لِلْجهادِ فَأَجابوا.» «تاسف و
حسرت بر برادرانی که
قرآن را خوانده و آن‌را جدی گرفتند و در واجب فکر کرده و عمل نمودند،
بدعت را میرانده و
سنّت را احیاء کردند، به
جهاد دعوت شدند و اجابت نمودند.»
این واژه در «نهج البلاغه» یک مرتبه به کار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اوّه»، ص۱۰۴.
