«انما» از ادات حصر و استثنا است. مشهور اصولیون معتقدند که «انما» بر حصر دلالت می‌کند (به دلیل تبادر)، چه حصر موصوف بر صفت، مثل: «و ما محمّد اِلاّ رسول،
در مقابل، عده‌ای مانند «فخر رازی» اعتقاد دارند «انما» بر حصر دلالت نمی‌کند. کسان دیگری هم چون مرحوم «شیخ انصاری» معتقدند دلالت «انما» بر حصر، به اختلاف موارد فرق می‌کند و ضابطه کلی وجود ندارد.
در این که دلالت «انما» بر حصر، به مفهوم است یا به منطوق، اختلاف وجود دارد؛ بیشتر اصولیون آن را به مفهوم می‌دانند، ولی کسانی مثل مرحوم « میرزای نایینی » این دلالت را به منطوق دانسته‌اند.
