انام (مفردات‌قرآن)

مقالات مرتبط: أَنام (لغات‌قرآن)، انام (مفردات‌نهج‌البلاغه).

أَنام (به فتح الف) از واژگان بکار رفته در قرآن کریم به معنای خلق، جنّ و انس و فقط یک بار در قرآن آمده است.

فهرست مندرجات

۱ - معنای أَنام

أَنام به معنای مطلق خلق اعم از جنّ و انس است. (وَ الْاَرْضَ وَضَعَها لِلْاَنامِ‌)
در مجمع البیان، انسان‌ها معنی کرده و در کشاف مطلق آنچه در روی زمین از جنبندگان است، گفته.
ناگفته نماند این کلمه فقط یکبار در قرآن آمده و چون سوره رحمن در باره جنّ و انس‌ است احتمال قوی آن است که مطلق جنّ و انس مراد باشد.

۲ - پانویس

[ویرایش]

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۱، ص۱۳۳.
۲.	↑ فیروزآبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۴، ص۷۷.
۳.	↑ رحمن/سوره۵۵، آیه۱۰.
۴.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۹، ص۳۰۰.
۵.	↑ زمخشری، جارالله، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۴، ص۴۴۴.

۳ - منبع