حافِرَه (لغاتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حافِرَه: (لَمَرْدُودُونَ فِی الْحافِرَةِ)«حافِرَه» از مادّه
«حفر» در اصل به معنای کندن زمین است؛ و اثری که از آن باقی میماند
«حفره» نامیده میشود.
سم اسب را
«حافر» میگویند، چون
زمین را حفر میکند؛
سپس «حافره» به عنوان کنایه در حالت نخستین استعمال شده؛ زیرا
انسان از راهی که میرود، زمین را با پای خود حفر میکند و جای پای او باقی میماند و هنگامی که باز میگردد در همان «حفرههای نخستین» گام مینهد و لذا این واژه به معنای «حالت اول» آمده است.
باید توجّه داشت که
اسم فاعل در اینجا به معنای
اسم مفعول و «حافِرَة» به معنای «محفورة» است.
(يَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ) (میگویند: «آیا ما به زندگی مجدد باز میگردیم؟!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان میفرماید: کلمه حافره - بطوری که گفتهاند
-: به معنای اول و ابتدای هر چیز است، و استفهام در آیه انکاری است، و منشا آن استبعاد است و معنایش این است که این طایفه میگویند: آیا ما راستی راستی بعد از
مرگ به حالت اولمان که همان حالت زندگی است بر میگردیم؟ و بعضی
گفتهاند: حافره به معنای محفوره است، و محفوره زمین قبر است، و معنای جمله این است که: آیا ما بعد از مردن از قبورمان بر میگردیم و زنده میشویم؟!
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «حافِرَه»، ص۱۷۵.