الو (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَلْو (به فتح الف و سکون لام) از واژگان بکار رفته در
قرآن کریم به معنای
تقصیر و کوتاهی است.
أَلْو (بر وزن فلس) به معنای تقصیر و کوتاهی است. ماده اَلْو را از باب نصر ینصر و افتعال و تفعیل به معنی تقصیر و کوتاهی گرفته‌اند، و از باب افعال و تفعّل و افتعال قسم خوردن معنی کرده‌اند. در
مفردات گوید:
(لا یَاْتَلِ اُولُوا الْفَضْلِ) می‌شود از باب افتعال باشد به معنی تقصیر، و می‌شود از آلَیْتُ باشد بمعنی قسم خوردن.
(لا تَتَّخِذُوا بِطانَةً مِنْ دُونِکُمْ لا یَاْلُونَکُمْ خَبالًا) «یعنی از غیر خودتان همراز مگیرید که در تباهی شما کوتاهی نمی‌کنند»
(وَ لا یَاْتَلِ اُولُوا الْفَضْلِ مِنْکُمْ وَ السَّعَةِ اَنْ یُؤْتُوا اُولِی الْقُرْبی وَ الْمَساکِینَ) «صاحبان
فضل و وسعت کوتاهی نکنند از اینکه به نزدیکان و مساکین چیزی بدهند»، کلمه «یَاْتَلِ» را در آیه، قسم خوردن معنی کرده‌اند ولی معنای اوّلی بهتر است، گر چه «ائْتَلَی» بمعنی قسم خوردن آمده است، زیرا حفظ وحدت معنی بهتر است و اثبات اشتراک دشوار می‌باشد.
در
المیزان ذیل آیه مذکور گفته: ایتِلَاء بمعنی تقصیر، ترک، و قسم خوردن است و هر سه معنی در آیه خالی از تناسب نیست، و معنی آیه این است صاحبان فضل و وسعت از دادن، تقصیر و کوتاهی نکنند، یا عطا کردن را ترک نکنند و یا قسم نخورند که چیزی ندهند.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «الو»، ج۱، ص۱۰۳.
